شفلر (Schaeffler) یکی از حامیان اصلی تیم آئودی اسپرت ABT در مسابقات فرمول E است، که در تجهیز و بهینه‌سازی پیشرانه و سیستم انتقال قدرت به این تیم کمک می‌کند. حالا شفلر برای اجرای پروژه جدید 4ePerformance، قصد دارد که سیستم انتقال قدرت خودروی مسابقه‌ای FE01 را در زیر بدنه آئودی RS3 قرار دهد. نتیجه این پروژه، خودروی الکتریکی آئودی RS3 است که ۱۱۸۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند. به لطف چنین قدرت بسیار زیادی، خودروی جدید می‌تواند در زمانی کمتر از ۷ ثانیه از حالت سکون به سرعت ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت دست یابد. البته شفلر این پروژه را فعلا در مرحله خودروی مفهومی ارائه می‌کند و فعلا قصد ساخت نسخه تولیدی آن را ندارد. در حالی که نسخه معمولی خودروی آئودی RS3 مجهز به پیشرانه ۵ سیلندر پردور است، اما شفلر قصد ندارد که از چنین پیشرانه‌ای درخودروی مفهومی جدید خود بهره ببرد.

این خودروی مفهومی علاوه بر این‌که بسیار سریع عمل می‌کند، باید در پیست نیز توانایی مدیریت قدرت بالایی داشته باشد. به همین علت در هر دو محور جلو و عقب خودرو، از یک جعبه دنده استفاده می‌شود که قدرت موتور الکتریکی را به چرخ‌ها منتقل می‌کند. این سیستم انتقال قدرت علاوه بر مدیریت توان، اجازه توزیع گشتاور را در پیچ‌ها برای خودروی آئودی RS3 فراهم می‌کند. شفلر از دو باتری جداگانه در محور جلو و عقب استفاده کرده است که مجموع توان خروجی ۶۴ کیلووات ساعت ارائه می‌دهند. 

سایمون اوپل، مدیر پروژه‌های ویژه موتوراسپرت شفلر در مراسم معرفی این مدل خودروی مفهومی گفت:

برای شفلر، این خودروی مفهومی یک آزمایشگاه برای تست محسوب می‌شود که از گزینه‌های بدون مقیاس جهت انتقال و مدیریت قدرت بهره می‌گیرد. 

شفلر قصد ندارد که خودروی مسابقه‌ای 4ePerformance را به مرحله تولید برساند، زیرا این خودروی مفهومی تنها یک مدل آزمایشگاهی است که برای بررسی چگونگی استفاده از فناوری فرمول E در مدل های تولیدی به کار گرفته می‌شود. در حقیقت شفلر سعی دارد قابلیت استفاده از چنین سیستمی را در مدل‌های تولیدی نشان دهد و امکان‌پذیر بودن آن را اثبات کند.

با نگاهی اجمالی به ظاهر بیرونی خودروی مفهومی آئودی RS3 شفلر، می‌توان مشاهده کرد که شباهت چندانی با نسخه معمولی آئودی RS3 ندارد. شفلر از کیت بدنه جدید و گلگیرهای برجسته در چرخ‌های جلو و عقب، سپر جلوی جدید و ورودی هوا در این خودروی مفهومی بهره می‌برد.در حال حاضر مسابقات فرمول E با ورود خودروسازان جدید مانند مرسدس بنز و پورشه، وارد دوران تازه‌ای شده است. اکنون تیم‌های حاضر در این مسابقات، خودروهای جدید نسل ۲ یا Gen2 را برای فصل ۲۰۱۸/۱۹ آماده می‌کنند. آخرین مدل خودروی مسابقه‌ای مخصوص فرمول E، دارای باتری‌های بزرگ‌تری است که نیاز رانندگان به تعویض خودرو در اواسط مسابقه را حذف خواهد کرد. در حال حاضر طبق قوانین مسابقات فرمول E، هر راننده‌ای که در زمینه مصرف انرژی صرفه‌جویی بیش‌تری کند، در هر مسابقه امتیاز اضافی دریافت خواهد کرد. 

ویدئو

دانلود

وب‌ سایت Winfuture.de جزئیات به‌کارگیری پردازنده‌های با معماری آرم در گجت‌های ویندوز ۱۰ مایکروسافت را شرح داده است. بر اساس گزارش این سایت، قرار بود نسل جدید پردازنده‌ها با معماری آرم برای ویندوز ۱۰ از نسخه‌ی اسنپدراگون 950 شرکت کوالکام بهره ببرد، اما امروز گزارشی منتشر شده مبنی بر اینکه نسل جدیدتری از این نوع پردازنده در آینده معرفی می‌شود که به نظر می‌رسد مدل اسنپدراگون 1000 باشد.

این نوع پردازنده به طور خاص برای ویندوز ۱۰ در دستگاه‌های مبتنی بر معماری آرم طراحی شده است که قدرت پردازش آن‌ به پردازشگر‌های اینتل نسبت به مدل‌های قدیمی، نزدیک‌تر است. شایعات حاکی از آن است که قدرت این نوع پردازنده حدود ۶.۵ وات است، بنابراین شبیه نسل هفتم اینتل یعنی Core Y-SoC با تقریبا ۷ وات به نظر می‌رسد.

 کمپانی ایسوس از این تراشه ممکن است برای اولین بار در مدل Asus Primus استفاده کند. گزارش‌ها حاکی است که طراحی و ساخت این محصول تا اواخر تابستان امسال کامل می‌شود و انتظار می‌رود که تا پایان سال جاری یا اوایل سال ۲۰۱۹ به بازار عرضه شود.

 همانطور که قبلا ذکر شد، این پردازنده طوری طراحی شده است که از طریق فرم‌فکتور لپ‌تاپ یا تبلت حرارت را منتقل کند و باعث خنک شدن خودش شود.

البته نوع سیستم عامل‌ها و اسامی شرکت‌های استفاده کننده از این نوع پردازنده می‌توانند تغییر کنند، اما بدون شک مایکروسافت و کوالکام می‌توانند این بازار جدید را به شدت تحت تاثیر قرار دهند.

امروزه سرویس‌های نقشه‌ی متعددی در دسترس کاربران قرار دارد؛ اما هر یک از این سرویس‌ها کاستی‌هایی دارد که برای کاربران ایرانی پررنگ‌تر است؛ چراکه بسیاری از سرویس‌های نقشه در مورد ایران به ارائه‌ی سرویس در حد مسیریابی اکتفا می‌کنند و اطلاعات مربوط به سرویس‌های حمل و نقل عمومی یا کسب‌ و کارها، آنچنان که باید در این نقشه‌ها کامل نیست. از این رو جای خالی سرویس‌های داخلی که اطلاعات کامل‌تری در اختیار کاربران ایرانی قرار بدهند، احساس می‌شود.

سرویس مپ، یکی از سرویس‌های ایرانی نقشه است که امکانات و ویژگی‌های کاربری متعددی دارد. ارائه‌ی سرویس‌های متعدد توسط مپ به معنی بهبود هر چه بیشتر این سرویس نیست. یکی از مزایا یا ویژگی‌های مثبت سرویس مپ این است که علاوه بر اینکه نقشه‌ی راهی برای توسعه‌ی ویژگی‌های جدید دارد، از بازخورد کاربران نیز برای بهبود خدمت‌رسانی استفاده کرده و حتی به‌صورت جدی روی این بازخوردها حساب باز کرده است. سرویس مپ علاوه بر اینکه از به‌کارگیری نقشه استقبال می‌کند، پیشنهادات کاربران را نیز برای طراحی نقشه و تعیین اولویت‌های توسعه در نظر می‌گیرد. این موضوع به اندازه‌ای برای مپ اهمیت دارد که انتخاب شماری از کاربران را به‌عنوان کاربران ویژه در دستور کار قرار داده و حتی فاکتورهای مهم برای تعیین کاربران ویژه تعیین کرده است:

• بررسی و مرور تمامی ویژگی‌های اولیه ارائه‌شده توسط سرویس مپ
• کار کردن روزانه با قسمت‌های مختلف اپلیکیشن و شناسایی نقاط قوت و فرصت‌های بهبود
• ارسال بازخورد و پیشنهاد از روش‌های پیش‌بینی‌شده به‌صورت روزانه
• اشتراک‌گذاری ویژگی‌های نقشه با سایرین و ارائه پیشنهاد فیچرها و ویژگی‌هایی که وجود آن‌ها در نسخه آتی ضروری به نظر می‌رسد
• مقایسه ویژگی‌های مشابه سایر اپ‌های موجود و طرح نقاط قوت و ضعف با از دیدگاه خود کاربر

سرویس مپ علاوه بر نسخه‌ی تحت وب، در قالب اپلیکیشن نیز در دسترس است؛ البته اپلیکیشن توسعه‌یافته در حال حاضر محدود به نسخه‌ی اندروید است و انتظار می‌رود در آینده‌ی نزدیک شاهد انتشار نسخه‌ی iOS اپلیکیشن سرویس مپ باشیم.

شاید بتوان بزرگ‌ترین مزیت سرویس مپ را نمایش اطلاعاتی در مورد کسب و کارها، سرویس‌های حمل و نقل عمومی و حتی اطلاعات مربوط به علائم راهنمایی و رانندگی نظیر محل قرارگیری چراغ‌های راهنمایی خواند. بر اساس اطلاعات ارائه‌شده توسط مپ، در حال حاضر بیش از ۲.۵ میلیون کسب و کار در این سرویس در سراسر ایران وارد شده است

مجموعه‌ی مپ علاوه بر به‌کارگیری نظرات کاربران، به دنبال همکاری با تمام استارتاپ‌ها و مجموعه‌های فعال در حوزه‌های زیرساختی نظیر ترافیک یا تکمیل اطلاعات است. 

سرویس مپ در فاز آزمایشی است و هنوز برخی از قابلیت‌های آن به‌خوبی کار نمی‌کند و بعضی از قابلیت‌های جدید در آینده اضافه خواهد شد. شما هم می‌توانید این سرویس را آزمایش کنید و بازخورد خود را به توسعه‌دهندگان آن ارائه بدهید. 

کانن به‌صورت رسمی فروش سنسورهای جدید خود را آغاز کرده است. شرکت‌های شخص ثالث می‌توانند سه سنسور پیشرفته کانن، از جمله اعجوبه‌ی ۱۲۰ مگاپیکسلی این شرکت را که در مدت اخیر توجه زیادی به خود جلب کرده است، خریداری کنند.

بر اساس گزارش New Camera، علاقمندان و شرکت‌ها می‌توانند هر سه سنسور جدید کانن را از طریق سایت توزیع مجازی این شرکت و نیز شرکت فناوری فاز ۱ (Phase 1 Technology Corp‌) در نیویورک خریداری کنند. توجه داشته باشید که شرکت فاز ۱ با شرکت دوربین دانمارکی Phase One‌ متفاوت است. سه سنسور جدیدی که امکان خرید آن‌ها از طریق کانن مهیا شده است عبارتند از سنسور CMOS با رزولوشن فوق‌العاده بالای ۱۲۰ مگاپیکسل، سنسور شاتر جهانی ۵ مگاپیکسل و سنسور CMOS برای عملکرد در نور خیلی ضعیف با کیفیت فول اچ‌دی.

شرکت فناوری فاز ۱ اعلام کرد:‌

سنسورهای صنعتی کانن با تکنولوژی پیشرفته‌ی خود، بعد از دهه‌ها پیشرفت و توسعه مستمر، عملکرد سطح بالایی را دوباره احیا کرده‌اند.

رزولوشن بالا از نوع ۱۲۰ مگاپیکسلی

کانن برای اولین بار در سال ۲۰۱۵ سنسور ۱۲۰ مگاپیکسلی خود را معرفی کرد و سال بعد از آن، در نمایشگاهی توانایی این سنسور را به نمایش گذاشت. چند ماه قبل کانن در ویدیویی با نگاه عمیق‌تر، نشان داد که این سنسور با چه جزئیاتی می‌تواند تصاویر را ضبط کند.

شاتر جهانی ۵ مگاپیکسلی 

سنسور CMOS با رزولوشن ۵ مگاپیکسلی کانن، یک شاتر جهانی است که در سال ۲۰۱۶ معرفی شد. برخلاف اکثر سنسورهای بازاری امروزی، این سنسور مشکل اثر رولینگ شاتر را ندارد. مشکل اثر رولینگ شاتر باعث می‌شودوقتی صحنه‌، سوژه‌ها یا دوربین با سرعت حرکت می‌کنند، تصویر گرفته‌‎شده به‌صورت خط به خط ضبط شود. 

سنسور فوق‌العاده حساس فول اچ‌دی 

سنسور فوق‌العاده حساس فول اچ‌دی کانن در آوریل ۲۰۱۸ معرفی شد. با کمک این سنسور می‌توانیم در محیط بسیار کم‌نور هم عکس‌ و فیلم‌ ثبت کنیم. 

در این تصاویر سعی شده است کیفیت عکس‌برداری در شب به‌خوبی نشان داده شود. 

این سنسور می‌تواند با نرخ ۱۰۰ فریم بر ثانیه تصویربرداری کند؛ بنابراین قادر است فیلم‌های اسلوموشن را از سوژه‌های متحرک در شب با کیفیت خوب تهیه کند. 

ویدیویی از سنسورهای جدید کانن

در ماه آوریل، کانن ویدیویی جالب و دیدنی برای معرفی این سه سنسور منتشر کرد.

در سال ۲۰۱۶، کانن اعلام کرد قصد دارد در حوزه تجارت فعالیت خود را گسترش دهد و سنسورهای خود را برای اولین بار به شرکت‌های شخص ثالث عرضه کند. با این تصمیم، کانن در رقابت تنگاتنگی با سونی قرار خواهد گرفت. این شرکت در صنعت سنسور در سطح جهان، سهم بازاری حدود ۵۰ درصد از آن خود کرده است. فروش سنسور، بازار گرمی دارد و علاوه بر کانن، شرکتسامسونگ هم به رقابت با شرکت سونی برخاسته است و قصد دارد در این رقابت گوی سبقت را از این شرکت برباید.

شرکت تیونینگ آلمانی منصوری، بار دیگر فرمول منحصربه‌فرد خود، تیونینگ ظاهری و فنی قدرتمندترین خودروهای بازار جهانی را تکرار کرده است. جدیدترین محصول منصوری مرسدس‌بنز AMG C63 است که حالا با ۶۵۰ اسب بخار قدرت همراه شده.

بیشتر ارتقاء فنی مرسدس AMG C63 متوجه پکیج تیونینگ ECU منصوری در کنار سیستم اگزوز اسپرت جدید است. C63 منصوری با پیشرانه‌ی ۸ سیلندر V شکل ۴ لیتری بای‌توربوشارژ، علاوه بر ۶۵۰ اسب بخار قدرت، ۸۵۰ نیوتن‌متر گشتاور در اختیار راننده قرار می‌دهد. تیم مهندسی منصوری در اقدام بعدی محدودکننده‌ی الکترونیکی نهایت سرعت مرسدس را هم حذف کرده‌اند تا این کوپه‌ی زیبای آلمانی با استفاده از گیربکس ۹ سرعته اتوماتیک، به حداکثر سرعت ۳۱۰ کیلومتر بر ساعت برسد.

پس از تغییرات فنی، منصوری به سراغ بدنه و تزئینات اختصاصی خود رفته است. کیت بدنه‌ی منصوری برای مرسدس AMG C63 شامل اسپلیتر و اسپویلر جلو، آینه‌های جانبی فیبر کربن، رکاب‌های جدید، اسپویلر سقفی، اسپویلر کوچک عقب، دیفیوزر فیبر کربن و سراگزوزهای جدید از جنس فولاد ضد زنگ می‌شود. کمک‌فنرهای جدید منصوری ارتفاع کلی C63 را ۳۰ میلی‌متر کمتر کرده‌اند تا کوپه‌ی مرسدس با رینگ‌های جدید و فوق‌سبک ۲۰ اینچی M5 مخصوص این برند و تایرهای پهن‌تر، نمای جذاب‌تری داشته باشد.

پکیج تیونینگ منصوری فقط شامل کیت بدنه نیست و کابین مرسدس C63 هم دستخوش تغییر شده است. به انتخاب مشتری امکان نصب انواع روکش‌های چرم، آلکانترا و تزئینات چوب و فیبر کربن، پدال‌های آلومینیومی، پلاک‌ درها و کفپوش‌های زیبا با دوخت‌های متفاوت وجود دارد. به‌جرئت می‌توان گفت که جدیدترین محصول منصوری، در برابر دیگر پکیج‌های تیونینگ این شرکت، نمای متمدن‌تری دارد و چندان جلب توجه نمی‌کند. همانند پکیج‌های سفارشی گذشته این شرکت، قیمت پایه‌ آن مشخص نشده است.

به گزارش بلومبرگ، سامسونگ الکترونیکس در حال برنامه‌ریزی برای رونمایی از نسل جدید گوشی هوشمند سری نوت خود در تاریخ ۱۸ مردادماه (۹ آگوست) سال جاری است. این گزارش مبتنی بر داده‌هایی است که افراد نزدیک به سامسونگ در اختیار این بنگاه خبری قرار داده‌اند.

بر اساس اطلاعات ارائه‌شده نسل جدید گوشی هوشمند سامسونگ با عنوان گلکسی نوت ۹ راهی بازار خواهد شد و از وجود نسل جدید تراشه‌ی کوالکام اسنپدراگون برای شماری از بازار‌ها بهره خواهد برد.

به نظر می‌رسد سامسونگ در نظر دارد مراسم خود را در شهر نیویورک و دو هفته پیش از زمان رونمایی گلکسی نوت ۸ برگزار کند. همچنین باید به این نکته اشاره کنیم که کره‌ای‌ها در نظر دارند گلکسی نوت ۹ را اواخر ماه آگوست به بازار عرضه کنند. سامسونگ ترجیح داده است در قبال انتشار این خبر سکوت اختیار کند.

یکی از دلایل اصلی برای اینکه سامسونگ سعی می‌کند گلکسی نوت‌ را زودتر راهی بازار کند، کسب سهم بیشتری از بازار پیش از عرضه‌ی آیفون‌های اپل به بازار است. بر اساس آخرین گزارش IDC که به سهم شرکت‌های مختلف در طول زمستان سال ۲۰۱۸ می‌پردازد، سامسونگ ۲۳ درصد از بازار گوشی‌ هوشمند را در اختیار دارد؛ حال آنکه اپل به‌عنوان رقیب اصلی کره‌ای‌ها موفق شده است در سه‌ماهه‌ی اول سال جاری میلادی تنها ۱۶ درصد از بازار را در اختیار داشته باشد.

سامسونگ اواخر زمستان سال جاری نیز نسل جدید گوشی هوشمند سری اس را رونمایی کرد که اتفاقا با استقبال خوبی از سوی کاربران و منتقدان روبه‌رو شد. سری نوت سامسونگ از فرم‌فکتور بزرگ‌تری در مقایسه با گلکسی اس برخوردار است و علاوه بر امکانات این سری، از وجود قلم لمسی بهره می‌برد.

فصل گرما شروع شده است و اگر در زیر نور خورشید از ضد آفتاب استفاده نکنید، سلول‌های DNA پوست خود را در معرض آسیب شدید و شکل‌گیری نوع خطرناکی از سرطان قرار می‌دهید. بنا بر اعلام انستیتوی سرطان پوست امریکا، سالانه بیش از ۱۰ هزار آمریکایی از بیماری ملانوما جان خود را از دست می‌دهند. این نوع سرطان کشنده معمولا به‌وسیله‌ی دریافت اشعه‌ی فرابنفش (UV)  نور خورشید یا برنزه کردن به‌ وجود می‌آید. قرار گرفتن در معرض یکی از این موارد باعث رشد خال‌های سرطانی می‌شود. اگر این علائم به‌موقع شناسایی نشوند، ملانوما به سایر نقاط بدن سرایت می‌کند؛ در این صورت، کنترل آن مهارنشدنی است و می‌تواند منجر به سرطان شود. بنابراین نیاز است که در صورت صرف وقت در زیر نور خورشید و مخصوصا در طول ماه‌های تابستان که شاخص UV و نور شدت پیدا می‌کند، از ضد آفتاب استفاده کنید.

در ادامه، توضیحات دو متخصص پوست در مورد مدت زمان محافظت ضد آفتاب‌ها و نحوه‌ی تجدید استفاده‌ی درست آن‌ها را می‌خوانیم.

میزان SPF ضد آفتاب، برای مدت دو ساعت کافی است

جان زامپلا، متخصص پوست در مرکز سلامت لنگان از دانشگاه NYU، می‌گوید:

مدت‌زمان تجدید دوساعته‌ی ضد آفتاب از نتیجه‌دهی تست SPF تعیین شده است. مدت‌زمان دوام SPF بر اساس میزان محافظتی مشخص می‌شود که ضد آفتاب برای پوست طی دو ساعت فراهم می‌آورد. زمانی‌ که فعالیت دارید و در زیر نور آفتاب قرار می‌گیرید، نیاز به تجدید ضد آفتاب است. اگر SPF با میزان ۵۰ را در ساعت ۱۰ پیش از ظهر استفاده کنید، احتمالا محافظت مناسبی از پوست شما می‌شود؛ اما این میزان پوشش مناسب نیست و ممکن است در این زمان تنها SPF به میزان ۱۰ دریافت کنید.

برای محافظت کامل از ضد آفتابی با حداقل ۳۰ SPF استفاده کنید

این توصیه توسط آکادمی آمریکایی متخصصان پوست مطرح شده است. دیوید لفل، متخصص پوست و نویسنده‌ی کتاب تمام پوست: راهنمای توصیفی برای مراقبت از پوست در زندگی و رئیس دانشکده‌ی جراحی پوست دانشگاه ییل است.؛ او ضد آفتابی با میزان ۳۰ SPF در خانه استفاده می‌کند.

این عامل برای اکثر افراد، حفاظتی در حدود ۹۶ درصد فراهم می‌کند تا از آسیب به پوست و سوختگی ناشی از اشعه‌های خورشیدی UVB در هر مکانی در امان بمانند. پوست‌های روشن‌تر و حساس ممکن است به ضد آفتابی با SPF ۵۰ نیاز داشته باشند که میزان حفاظت آن‌ها کمی بیشتر است؛ با این‌ حال لفل می‌گوید مزایای SPF بالاتر از ۵۰ تنها اندکی بیشتر است.

تکرار استفاده از ضد آفتاب در نواحی سوخته و مستعد ابتلا به سرطان پوست بدن و صورت الزامی است

این مناطق شامل قسمت فوقانی گوش‌ها، پیشانی، گونه‌ها و بینی است.

ضد آفتاب را در طول روز همراه خود داشته باشید

زامپلا می‌گوید کرم ضد آفتابش را هر روز به همراه دارد؛ او احتمالا زمانی‌ که در محیط کاری باشد، دو بار در روز از کرم خود استفاده می‌کند؛ اما وقتی بیرون از این محیط مشغول باشد، مراقب بیشتری در مورد استفاده از آن می‌کند:

من هر دو ساعت یک‌ بار از ضد آفتاب استفاده نمی‌کنم. اما اگر در ساحل باشم، حتما این‌ کار را انجام می‌دهم.

استفاده از ضد آفتاب را به عادت روزانه‌ی خود تبدیل کنید

به‌گفته‌ی لفل، استفاده از ضد آفتاب به‌صورت روزانه را باید به بخشی از عادت‌های صبحگاهی خود تبدیل کنید؛ درست مانند مسواک زدن دندان‌ها. او می‌گوید:

اگر این استفاده را به یک رفتار منظم تبدیل کنید، احتمال زیادی دارد که از ناراحتی‌های ناشی از اشعه‌ی مضر آفتاب بر پوست مصون بمانید؛ همچنین دیگر نگران فراموش کردن آن نخواهید بود.

زامپلا با این گفته موافق است. او می‌گوید محافظت روزانه از پوست به این طریق دربردارنده‌ی مزایای بلندمدتی مانند حفاظت در برابر ابتلا به سرطان پوست است و همچنین از پیری پوست جلوگیری می‌کند.

زنان باید مراقبت بیشتری از قفسه‌ی سینه‌ی خود به عمل آورند و در مقابل مردان باید بیشتر مراقب قسمت بالایی سر خود باشند

لفل می‌گوید زن‌ها باید به‌خصوص مراقب قسمت v شکل قفسه‌ی سینه‌ی خود باشند و آن را از احتمال سوختن حفظ کنند؛ چرا که ترمیم سوختگی این ناحیه توسط لیزر بسیار دشوار است. او به مردانی که حتی به میزان کمی دچار کم‌مویی شده‌اند نیز پیشنهاد می‌کند که از ضد آفتاب برای قسمت‌های بدون‌ موی سر و گردن خود و از کلاه برای پوشانیدن این قسمت‌ها استفاده کنند. لفل می‌گوید:

ما شاهد ظهور سرطان پوست به میزان بالایی روی پوست فرق سر هستیم.

پس برای لذت بردن زیر نور آفتاب، ضد آفتاب را فراموش نکنید. چندین پژوهش علمی نشان داده‌اند که دریافت اندکی نور آفتاب به‌صورت منظم برای استخوان‌ها، خلق‌و‌خو و ناحیه‌ی کمر شما مفید است.

همه خودروسازان دنیا در پروژه طراحی و ساخت هواپیما به‌منظور توسعه خودروی پرنده مشارکت نمی‌کنند. به‌عنوان مثال، شرکت هواپیماسازی هوندا یا هوندا ایرکرفت (Honda aircraft) تنها با هدف تولید نمونه‌های تجاری سبک در این عرصه وارد شده است. 

به‌تازگی هوندا ایرکرفت از یک هواپیمای ارتقاءیافته جدید با نام هونداجت الایت (HondaJet Elite) رونمایی کرده است که نسبت به نسل پیشین خود از مزایای چندی بهره می‌برد. تغییرات نسخه جدید هواپیمای هوندا شامل افزایش شعاع پرواز، بروزرسانی تجهیزات الکترونیکی هوانوردی و امکانات راحتی کابین می‌شود. شعاع پروازی مدل جدید، ۳۹۶ کیلومتر بیش‌تر از نسخه‌ی قبلی است.

هواپیمای هونداجت الایت از ساختار ورودی کاهنده نویز بهره می‌برد که باعث آرام‌تر شدن فضای کابین در حین پرواز خواهد شد. سایر تغییرات الایت شامل توابع مدیریت عملکرد اضافه برای بهبود برنامه‌ریزی پرواز، ناوبری پیشرفته، پایداری خودکار و عملکردهای حفاظتی است که باعث افزایش ایمنی سرنشینان هنگام پرواز می‌شود. مسافت تیک‌آف در نسخه جدید هواپیمای هوندا الایت به ۱۰۶۴ متر کاهش می‌یابد؛ درحالی‌که در نسخه قبلی این مقدار حدود ۱۲۰۰ متر بود. بار مفید هواپیما از ۱۵۴۲ کیلوگرم در نسخه قبلی، به ۱۶۴۵ کیلوگرم افزایش یافته است و ظرفیت حمل مسافر در هواپیما نیز با توجه به افزایش قابلیت حمل بار، به ۴ سرنشین (صندلی) محدود می‌شود.

نسخه جدید هواپیمای هونداجت الایت دارای بهترین میزان بهره‌وری مصرف سوخت، سرعت، ارتفاع و شعاع پرواز در میان هواپیماهای کلاس خود است. این هواپیمای تجاری سبک به‌تازگی در نمایشگاه و همایش هوانوردی تجاری اروپا (EBACE) در ژنو سوئیس به نمایش گذاشته شد. 

میچی‌ماسا فوجینو، مدیر اجرایی شرکت هواپیماسازی هوندا، اعلام کرد:

نسخه جدید هواپیمای هونداجت الایت، نشان‌دهنده‌ی تعهد هوندا ایرکرفت به عملکرد عالی، بهره‌وری و محیط زیست است که ارزش جدیدی در کلاس هواپیماهای تجاری سبک به خود اختصاص داده. هواپیمای جدید ما که نتیجه نوآوری، طراحی و مهندسی ژاپنی است، پیشرفت‌های زیادی در زمینه راحتی سرنشینان و عملکرد پرواز ارائه می‌دهد که استاندارد جدیدی در زمینه طراحی و ساخت هواپیما بنا می‌گذارد. ما بسیار هیجان‌زده هستیم تا آخرین فناوری طراحی و ساخت هوندا را در زمینه هواپیماهای تجاری با دنیای EBACE به اشتراک بگذاریم. 

مشتریان می‌توانند هواپیمای هونداجت الایت را با رنگ‌های بیرونی جدید مانند سه رنگ اصلی آبی یخی، قرمز یاقوتی و نارنجی سلطنتی سفارش دهند. برای مشتریانی که به تفریحات صوتی علاقه‌مند هستند، هوندا سیستم صوتی بانگیاوی (Bongiovi) را به‌عنوان اولین سیستم صوتی صنعتی بدون بلندگو در داخل کابین، به‌صورت گزینه اختیاری ارائه می‌دهد. سایر آپشن‌های هواپیمای هوندا شامل سرویس بهداشتی و آشپزخانه همراه با قهوه‌ساز و دو صندلی چرمی دورنگ می‌شود. 

محدوده (شعاع) پروازی هواپیمای هونداجت الایت با افزایش ۱۷ درصدی به ۲۶۶۱ کیلومتر می‌رسد که در نوع خود بی‌نظیر است. این محدوده پرواز باعث می‌شود هرگونه مسافرت هوایی و تفریحی در محدوده دلخواه برای مشتریان فراهم شود. نسخه پیشین هونداجت الایت با قیمت ۴.۹ میلیون دلار به فروش می‌رسید؛ ولی قیمت نسخه جدید هواپیمای هوندا حدود ۵.۲۵ میلیون دلار برآورد شده است که به‌عنوان تنها عیب، شاید فقط برای طبقه خاصی از جامعه مناسب باشد.

آیا شما هم جزو آن دسته افرادی هستید که برای رمز عبور از شماره شناسنامه و تاریخ تولدتان استفاده می‌کنید؛ چنین کاری شبیه فاجعه است. افرادی زیادی این کار انجام می‌دهند. استفاده از پسورد ساده و معمولی برای کارت‌ بانکی و حساب کاربری ایمیل کار درستی نیست. بسیاری از کاربران کار خود را راحت کرد‌ه‌اند و به‌سادگی فقط اعداد ۱۲۳۴۵۶ را پشت سر هم تایپ می‌کنند و همین اعداد برای سال‌ها رمز عبورشان می‌شود. حتی گاهی کلمه «password» به‌جای رمز عبور استفاده می‌شود. وقتی چنین رمز عبوری استفاده می‌کنید،‌ باید بدانید داشتن یا نداشتن آن هیچ فرقی از نظر امنیتی ندارد. گاهی اوقات رمز عبور را به‌راحتی و به‌صورت آنلاین در اختیار دیگران قرار می‌دهیم و به نکات امنیتی توجهی نداریم. برنامه‌های مدیریت رمز عبور برای چنین موقعیت‌هایی بسیار کاربردی و حیاتی به حساب می‌آیند. یک برنامه خوب رمز عبور می‌تواند در این شرایط بسیار کمک‌کننده باشد.

برنامه‌های مدیریت رمز عبور بسیار متنوع هستند و هر کدام قابلیت‌های مختلفی در اختیار کاربر قرار می‌دهند. برخی برنامه‌های مدیریت رمز عبور غیر رایگان هستند و قیمت‌های متنوعی دارند. انتخاب مناسب از بین انبوه برنامه‌های متنوع،‌ یکی از چالش‌های اصلی کاربران است. در این مطلب قصد داریم دو برنامه محبوب و کاربردی در برنامه‌های مدیریت رمز عبور را به شما معرفی کنیم که از سیستم عامل مک،‌ اندروید و iOS و همچنین مرورگرهای اصلی پشتیبانی می‌کنند. یکی دیگر از قابلیت‌های خوب برنامه‌هایی که در اینجا معرفی کنیم این است که به شما اجازه می‌دهد اطلاعات خود را در چندین دستگاه همگام‌سازی کنید، خاطرنشان می‌کنیم که برخی برنامه‌های غیر رایگان، برای انجام چنین کاری مبلغی اضافه از شما درخواست خواهند کرد.استفاده از یک برنامه رمز عبور خوب می‌تواند تمامی پسوردهای شما را به‌صورت ایمن محافظت کند، شما را از زحمت به خاطر سپردن انواع اعداد و حروف خلاص کند و امنیت سیستم‌ شما را افزایش می‌دهد. هر زمان لازم باشد و بخواهید نام کاربری و رمز عبور را در اختیار کسی قرار دهید،‌ با خیال راحت می‌توانید این کار را با برنامه‌های مدیریت رمز عبور به انجام برسانید. برنامه‌های مدیریت رمز عبور به شما کمک می‌کنند بدون نیاز به حفظ نام کاربری و رمز عبور، لاگین کنید. رمزهای عبور شما در سیستمی امن رمزنگاری و محافظت خواهد شد و در نهایت یک رمز عبور اصلی مرکزی برنامه را قفل می‌کند.

برنامه مدیریت رمز عبور چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد؟

یکی از ابتدایی­‌ترین کارهای برنامه‌های مدیریت رمز عبور این است که نام کاربری و رمز عبور شما را در برنامه‌ها و سرویس‌های مختلف در خود ذخیره می­‌کنند. عموما این کار از طریق افزونه مرورگر رخ می‌دهد و وقتی می‌خواهید وارد وب‌سایتی خاص شوید که نیاز به نام کاربری و رمز عبور است،‌ برنامه‌های مدیریت رمز عبور،‌ می‌توانند به شما کمک کنند به‌صورت اتوماتیک وارد سایت شوید. برنامه‌های مدیریت رمز عبور،‌ تمام گذرواژه‌های شما را در پایگاه داده رمزنگاری شده ذخیره می‌کنند که به آن اصطلاحا vault گفته می‌شود که به این ترتیب، تمام رمزهای عبور خود را با یک رمز عبور اصلی محافظت می‌کنید.

البته همان‌طور که گفته شد، برنامه‌های مدیریت رمز عبور قابلیت‌های خیلی بیشتری دارند و می‌توانند از اطلاعات شما به‌خوبی محافظت کنند. برخی ویژگی‌های اصلی و کلیدی برنامه‌های مدیریت رمز عبور عبارتند از:

 ایجاد رمز عبور

 تصور کنید برای دسترسی به سرویس‌های مختلف اینترنتی مجبور باشید رمزهای عبور طولانی با کاراکترهای متنوع را به خاطر بسپارید. نوشتن نام کاربری و رمز عبور روی کاغذ یا تایپ کردن آن‌ها در یک فایل روی سیستم، اصلا کار درستی نیست و به خاطر سپردن رمزهای متعدد هم عملا غیر ممکن است. اگر بخواهید برای همه سرویس‌های آنلاین خود از رمز عبور مشابه استفاده کنید، روش مطمئنی نخواهد بود. در چنین شرایطی برنامه‌های مدیریت رمز عبور به‌راحتی می‌توانند به شما کمک کنند برای سرویس‌های مختلف رمز عبور مناسب انتخاب کنید و در برنامه‌ای حفاظت ‌شده همه آن‌ها را در اختیار داشته باشید. حتی اگر پیچیده‌ترین و نامأنوس‌ترین رمزهای عبور را هم انتخاب کنید با استفاده از برنامه مدیریت رمز عبور به مشکلی برنمی‌خورید. برنامه‌ی مدیریت رمز عبور می‌تواند نقاط ضعف شما را در انتخاب گذرواژه‌ مناسب نشان دهد و اگر نیاز باشد با تجزیه و تحلیل مناسب رمزهای عبور به شما کمک می‌کند رمز مناسبی انتخاب کنید.

ورود اتوماتیک به سرویس‌ها

 اکثر برنامه‌های مدیریت رمز عبور به شما کمک می‌کنند در سریع‌ترین زمان ممکن وارد سرویس مربوطه شوید. تصور کنید در سایتی عضو هستید و می‌خواهید لاگین کنید. به‌جای وارد کردن نام کاربری و رمز عبور،‌ برنامه مدیریت رمز عبور در سریع‌ترین زمان ممکن به شما کمک می‌کند تا به‌صورت اتوماتیک وارد آن سایت شوید. علاوه بر اینکه سرعت ورود شما به سیستم‌های آنلاین بالاتر می‌رود،‌ امنیت شما هم با این برنامه‌ها نسبت به قبل بیشتر خواهد بود.

ایمنی بیشتر هنگام به اشتراک‌گذاری رمز عبور

 گاهی اوقات لازم است رمز عبورتان را با یکی از اعضای خانواده یا همکار خود به اشتراک بگذارید؛‌ در چنین شرایطی برنامه‌های مدیریت رمز عبور بهترین گزینه هستند و به شما کمک می‌کنند در امنیت کامل رمز عبور خود را با همکار ی دوست یا اعضای خانواده‌تان به اشتراک بگذارید.

تأیید هویت دو مرحله‌ای

 برنامه مدیریت رمز عبور دارای یک رمز عبور اصلی است. شاید با خودتان بگویید که این رمز مانند هر گذرواژه دیگری امکان هک شدن دارد. باید دقت کنید که این برنامه مجهز به سیستم تأیید هویت دو مرحله‌ای است و علاوه بر رمز عبور باید از روش دیگری همچون وارد کردن PIN‌،‌ یا اثر انگشت یا هر روش دیگر تأیید هویتی، استفاده کنید تا خطر هک شدن را به حداقل برسانید.

 حفاظت از سایر داده‌ها و اطلاعات شخصی

 گاهی ممکن است برخی رمزهای عبور یا اطلاعات حساب بانکی،‌ داده‌های شخصی و گذرواژه‌ها را مدتی استفاده نکنید؛ ولی می‌توانید این اطلاعات را در برنامه مدیریت رمز عبور به‌راحتی ذخیره کنید. باید بدانید این برنامه‌ها به‌صورتی ایمن از اطلاعات شما محافظت می‌کنند. این اطلاعات هنگام خرید یا ثبت نام به کار می‌آیند و برنامه‌های مدیریت رمز عبور از این اطلاعات به‌خوبی محافظت می‌کنند.

LastPass‌،‌ بهترین و کاربردی‌ترین برنامه مدیریت رمز عبور

LastPass برنامه‌ای کامل و جامع برای مدیریت رمز عبور شما است. این برنامه می‌تواند رمز عبور منحصربه‌فرد و ایمن برای تمامی سرویس‌های شما ایجاد کند. دیگر نیازی نیست تعداد زیادی نام کاربری و رمز عبور برای سرویس‌های مختلف خود به خاطر بسپارید و به‌جای رمزعبور ساده و ابتدایی،‌ رمز عبور با سطح بالای استانداردهای امنیتی برای سرویس خود انتخاب کنید. همه اطلاعات را با خیال راحت به این برنامه بدهید. اگر مجبورید رمز عبور خودتان را با افراد خانواده یا همکار خود به اشتراک بگذارید،‌ این برنامه بسیار به کار شما می‌آید. با LastPass به‌راحتی می‌توانید رمز عبور خود را با بقیه افراد مورد نظرتان اشتراک‌گذاری کنید.

برنامه LastPass برای محافظت از اطلاعات شما،‌ مجهز به سیستم تأیید هویت چند عاملی است. یعنی علاوه بر رمز عبور می‌توانید تأیید هویت دو مرحله‌ای برای آن در نظر بگیرید. این برنامه می‌تواند به‌راحتی از برنامه‌های Symantec VIP و Google Authenticator، توکن‌های سخت‌افزاری مانند YubiKey و سنسور اثر انگشت پشتیبانی می‌کند. برخی برنامه‌های مشابه LastPass اشتراک سالیانه‌ای در حدود ۳۵ دلار دارند؛ اما قیمت نسخه غیر رایگان LastPass تنها ۱۲ دلار در سال است.این برنامه قابل استفاده در مک،‌ اندروید و iOS است. وقتی رمز عبور و شماره حساب کارت‌های اعتباری را به این برنامه داده باشید؛‌ در سریع‌ترین زمان ممکن خرید اینترنتی می‌کنید. برخی اطلاعات شما برای فرم‌های تحت وب باید وارد سایت‌ها شود و از آنجایی که اطلاعات شما قبلا در برنامه وارد شده است،‌ در برخی خریدهای اینترنتی یا برای ورود به برخی سرویس‌ها می‌توانید سریع‌تر از قبل کار خود را به انجام برسانید. دیگر نیازی به پرکردن فرم‌های ثبت نام برای خرید در برخی سایت‌ها ندارید و اطلاعات شما به‌راحتی در سیستم وارد می‌شود. از همه مهم‌تر اینکه این برنامه امنیت فوق‌العاده بالایی دارد و از این حیث می‌توانید با خیال راحت با آن کار کنید و نگران چیزی نباشید.

برنامه مدیریت رمز عبور Dashlane

برنامه مدیریت رمز عبور Dashlane بزرگترین رقیب برنامه LastPass است. این برنامه رابط کاربری فوق‌العاده زیبایی دارد که کار کردن با آن بسیار ساده است. با توجه به اینکه برنامه Dashlane، ویژگی‌های خوب و منحصربه‌فردی دارد؛‌ به شما کمک می‌کند در حالت آنلاین بسیار ایمن باشید. وقتی رمز عبور انتخاب می‌کنید برنامه Dashlane به آن امتیاز می‌دهد و مشخص می‌کند سطح امنیت رمز عبور شما چقدر است که این قابلیت،‌ یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این برنامه محسوب می‌شود. برنامه Dashlane را می‌توانید با قیمت ۴۰ دلار خریداری کنید.

باید باور داشته باشیم که هیچ یک از روش‌های امنیتی و حفاظتی آنلاین ۱۰۰ درصد کامل نیست. برنامه LastPass، یکی از معتبرترین برنامه‌های مدیریت رمز عبور است و با اینکه اعتبار بالایی دارد، اخیرا دچار آسیب‌پذیری امنیتی شده و رمز عبور برخی کاربران مورد سوءاستفاده قرار گرفته است. ماه گذشته نیز برنامه OneLogin قربانی تهدید سایبری شد و اطلاعات بسیاری از کاربران آن به خطر افتاد.

با این حال، اکثر کارشناسان امنیتی بر این باورند که برنامه‌های مدیریت رمز عبور،‌ با همه تهدیدهایی که در مورد آن‌ها مطرح می‌شود،‌ هنوز هم امن‌ترین راه برای مدیریت بر رمزهای عبور متعدد به شمار می‌رود. باید باور کنیم که مزایای این چنین برنامه‌هایی بیشتر از معایب آن‌ها است. کاری که ما باید انجام بدهیم این است که برنامه خوب و مناسبی برای مدیریت رمز عبور انتخاب کنیم.

ناسا (NASA - National Aeronatics and Space Administration) سازمانی مستقل در بخش اجرایی دولت فدرال آمریکا است که با تمرکز روی مطالعات و اکتشافات فضایی و هوانوردی غیرنظامی فعالیت می‌کند. دوایت آیزنهاور، رئیس جمهور آمریکا در سال ۱۹۵۸ دستور تأسیس این سازمان را داد و از همان ابتدا روی غیرنظامی بودن تحقیقات آن تأکید کرد.

ناسا از زمان تأسیس تاکنون، بسیاری از مهم‌ترین پروژه‌های اکتشافی و مطالعاتی آمریکا در علوم فضایی را به انجام رسانده است. برخی از مشهورترین پروژه‌های این سازمان، ماموریت آپولو برای فرود روی ماه، ایستگاه فضایی اسکای‌لب و پروژه‌‌ی فضایی اسپیس شاتل بوده‌اند. در حال حاضر ناسا یکی از پشتیبانان اصلی پروژه‌ی ایستگاه فضایی بین‌المللیاست.

از پروژه‌های در دست اقدام سازمان ملی هوافضای آمریکا می‌توان به فضاپیمیای اوریون، سیستم پرتاب SLS و توسعه‌ی فضاپیماهای خصوصی سرنشین‌دار در مدار پایینی زمین یا ‌Commercial Crew اشاره کرد. برنامه‌‌ی کنترل پرتاب موشکLSP نیز توسط این سازمان و در مرکز فضایی کندی اجرا می‌شود. 

ناسا پس از سال‌ها اکتشافات فضایی، برنامه‌های مطالعه روی کره‌ی زمین را نیز با استفاده از تجهیزات پیشرفته‌ی خود مدیریت کرد. این برنامه‌های مطالعاتی در زیرمجموعه‌ی Science این سازمان اجرا می‌شوند. علاوه بر آن، ارسال تجهیزات مطالعاتی پیشرفته به فضا برای مطالعه‌ی عمیق‌تر این پدیده‌ی عظیم هنوز توسط این سازمان ادامه دارد. پدیده‌های علمی بسیار مهم همچون بیگ بنگ نیز تحت نظارت واحد Great Observatories ناسا مورد مطالعه قرار می گیرند.

یکی از ساختمان‌های مرکز فضایی جان اف کندی ناسا

تاریخچه تأسیس

تاریخچه مطالعات آمریکایی‌ها روی فضا را باید از مطالعات هوانوردی آن‌ها در دهه‌ی ۱۹۲۰ شروع کرد. سازمان مشاوره‌ای ملی هوانوردی یا NACA در سال ۱۹۱۵ تأسیس شد تا تحقیقات در این زمینه را سازمان‌دهی کند. این سازمان تحقیقات متعددی را روی توسعه‌ی هواپیماها و فرآیند ساخت آن‌ها انجام داد. از پروژه‌های به‌جا مانده ازسازمان تحقیقات هوانوردی آمریکا می‌‌توان به فرآیند تولید Naca Duct یا ورودی هوای هواپیما، طراحی آئرودینامیک Naca Cowling و همچنین سیستم طراحی بال Naca Airfoils اشاره کرد که هنوز هم در صنایع هوایی کاربرد دارند.

تحقیقات سازمان ملی هوانوردی روی هواپیماهای مافوق صوت همچون Bell X1 از سال ۱۹۴۶ شروع شد. با شروع دهه‌ی ۱۹۶۰، چالش مطالعاتی هوافضا در آمریکا، ساخت فضاپیمایی به مناسبت سال جهانی ژئوفیزیک در ۱۹۵۷ بود. اولین پروژه برای ساخت این محصول، ونگارد نام داشت.

سال‌های میانی قرن بیستم شاهد رقابت شدید آمریکا و شوروی بر سر فناوری‌های جدید و کشفیات علمی تازه بود. سازمان فضایی شوروی با ماهواره‌ی اسپوتنیک 1 خود را به عنوان پیشگام در این زمینه به جهان معرفی کرد. در چهارم اکتبر سال ۱۹۵۷، آمریکایی‌ها پس از حس کردن خطر پیشرفت روزافزون شوروی، تمرکز خود را روی پروژه‌های فضایی قبلی معطوف کردند.

در پاسخ به تهدید ایجاد شده برای امنیت ملی و تلاش آمریکا برای پیشگامی در دنیای فناوری قرن بیستم، پروژه‌ی بحران اسپوتنیک، در کنگره‌ کلید خورد. هدف از این پروژه، اقدام سریع در پاسخ به پرتاب ماهواره توسط دولت شوروی بود. رئیس جمهور وقت آمریکا، وایت آیزنهاور و مشاورانش به طور اختصاصی وارد این برنامه شدند و اقدام هرچه سریع‌تر برای آن را الزامی کردند.

NACA، سازمان مشاوره‌ی هوانوردی آمریکا که بعدا به ناسا ملحق شد

به‌منظور اجرای هرچه سریعتر این پروژه‌ی دولتی، در ۱۲ ژانویه‌ی سال ۱۹۵۸، سازمان NACA زیرمجموعه‌ای به منظور مطالعات پیشرفته‌ی فضایی به مدیریت گایفورد استیور تأسیس کرد. مدیر ناکا در آن زمان، هیو دریادن بود. او پس از تأسیس این زیرمجموعه در بیانیه‌ای با موضوع «برنامه‌ی تحقیقات ملی در فناوری فضایی»، موضوع را این‌گونه بیان کرد:

مسئله‌ی ایجاد شده (اسپوتنیک)، شرایطی ویژه برای کشور ما ایجاد کرده است. اقدام سریع برای اجرای برنامه‌ای تحقیقاتی و توسعه‌‌ای به منظور فتح فضا در دستور کار قرار گرفته که برای حفظ منافع ملی و همچنین مقابله با پیامدهای نظامی این اتفاق، اجرای آن اهمیت اورژانسی دارد.

زیرمجموعه‌ی ایجاد شده در ناکا تنها با تمرکز روی فعالیت‌های غیرنظامی فضایی تأسیس شد. پس از آن به منظور ادامه‌ی تحقیقات نظامی در فضا، آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته یا ARPA در فوریه‌ی ۱۹۵۸ تأسیس شد.

آیزنهاور در حال تقدیم حکم تأسیس ناسا

سرانجام دوایت آیزنهاور قانون ملی هوافضا را در ۲۹ جولای سال ۱۹۵۸ امضا کرد که منجر به سازمان ملی هوافضای آمریکا یا NASA شد. در متن قانون دستور امضا شده برای تأسیس این سازمان آمده است: «اقدامی برای انجام تحقیقات پیرامون چالش‌های پرواز درون و بیرون از اتمسفر کره‌ی زمین و مسائل دیگر». با تأسیس ناسا، تمامی کارمندان و بودجه‌ی سالانه‌ی ناکا نیز به آن منتقل شدند. این بودجه در آن زمان سالانه ۱۰۰ میلیون دلار در نظر گرفته شده بود. سه آزمایشگاه تحقیقاتی بزرگ و دو کارخانه‌ی تولیدی ناکا نیز در پی این ادغام به ناسا ملحق شدند. مهر رسمی ناسا نیز در سال ۱۹۵۹ توسط آیزنهاور تایید شد.

علاوه بر ناکا، بخش‌های عملیاتی آزمایشگاه تحقیقات دریایی ایالات متحده و آژانس موشک‌های بالستیک نظامی نیز ناسا ملحق شدند. با پیوستن تیم تحقیقاتی موشک‌های بالستیک، نتایج تحقیقات برنامه‌ی موشکی آلمان تحت مدیریتورنر فون براون نیز به ناسا ارسال شد. این تحقیقات اولین قدم‌ها برای رقابت جدی آمریکا با شوروی را برای ناسا برداشت. تحقیقات اولیه‌ی نیروی هوایی ارتش آمریکا و بسیاری از برنامه‌های اولیه‌ی سازمنان دارپا نیز در پی تأسیس ناسا در این سازمان ادامه پیدا کردند. در دسامبر سال ۱۹۵۸، ناسا مدیریت آزمایشگاه پیش‌رانش جت (JPL) را نیز بر عهده گرفت. 

شروع پروژه‌های پرواز فضایی

ناسا در طول تاریخ خود پروژه‌های فضایی متعددی اجرا کرده است. پروژه‌های پروازی این سازمان به دو بخش با سرنشین و بدون سرنشین اجرا شده‌اند. پروژه‌های بدون سرنشین عموما به ارسال ماهواره یا تجهیزات به فضا اختصاص داشته‌اند و پروژه‌های حامل فضانوردان، به منظور رساندن اجرای فرآیندهای تحقیقاتی و مشاهده از نزدیک اجرا شده‌اند.

آیزنهاور در مراسم تأسیس مرکز هوایی مارشال ناسا

ماموریت‌های بدون سرنشین ناسا یا از زمین به فضا پرتاب می‌شدند یا از موشک‌های شاتل و ایستگاه‌های پرتابه در فضا، به فواصل دورتر فرستاده می‌شدند. اولین پروژه‌ی بزرگ بدون سرنین، ماهواره‌ی Explorer 1 بود که در سال‌های ابتدایی رقابت فضایی اجرا شد. این ماهواره در ژانویه‌ی سال ۱۹۵۸ و دو ماه پس از پرتاب اسپوتنیک شوروی به فضا فرستاده شد. پس از تشکیل ناسا، تیم توسعه‌ی این ماهواره نیز به سازمان جدید منتقل شد و تا به امروز در آن مشغول به کار و تحقیقاست. تمرکز اصلی مطالعات ماهواره‌ی اکسپلورر، زمین و خورشید، میدان‌های مغناطیسی و طوفان‌های خورشیدی است. 

در بخش پروژه‌های باسرنشین، اولین برنامه‌ی بزرگ ناسا در پی رقابت‌ آن‌ها با سازمان فضایی شوروی بود. رئیس جمهور جان اف‌ کندی دستور داده بود که ارسال انسان به کره‌ی ماه باید توسط آمریکایی‌ها انجام شود و این مهم تا پایان دهه‌ی ۱۹۷۰ اجرا شد. برنامه‌های بعدی ناسا تا چند سال به رقابت در این بخش اختصاص داشت تا سرانجام پروژه‌ی ایستگاه فضایی بین‌المللی با همکاری آمریکا و روسیه اجرا شد و تحقیقات فضایی رنگ و بوی همکاری به خود گرفت.

هواپیمای ماموق صوت X-15

البته اولین تلاش‌های ناسا در پروژه‌های حامل انسان، به هواپیماهای مافوق صوت باز می‌گردد. پروژه‌ی X-15 یکی از این هواپیماها بود که شروع آن به سال ۱۹۵۴ و سازمان NACA باز می‌گردد. در ادامه‌ی تحقیقات این هواپیما، نمونه‌های اولیه در سالل ۱۹۵۶ ساخته و به پرواز درآمدند. پس از تشکیل ناسا و در خلال سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۸، ۱۹۹ پرواز با این هواپیما به پرواز درآمد و رکرود سرعت پرواز هوایی را به خود اختصاص داد.

هواپیمای X-15 را می‌توان یک راکت آزمایشی نامید که با قدرت پرواز در ارتفاع حدود ۱۴ کیلیموتری از سطح زمین و سرعت ۸۰۵ کیلومتر در ساعت، اولین قدم‌ها برای توسعه‌ی فناوری موشکی را برداشت. مهندسی به‌کارگرفته شده در این پروژه بعدا در برنامه‌های پرواز هوایی متعددی مورد استفاده قرار گرفتند که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به اسپیس شاتلاشاره کرد.

پس از موفقیت‌های اولیه در ساخت راکت‌های مافوق صوت، رقابت فضایی آمریکایی‌ها را وادار کرد تا پروژه‌ای برای ارسال انسان به مدار زمین ترتیب دهند. پروژه‌ی مرکروری (عطارد) از دل تحقیقات نیروی هوایی آمریکا بیرون آمد و با هدف فرستادن هرچه سریع‌تر انسان به مدار زمین، با شروع فعالیت ناسا شروع شد. در این پروژه از موشک‌های تحقیقاتی و کپسول‌های حاوی فضانوردی که در نیروی هوایی طراحی شده بودند، استفاده شد.

سه نفر از اولین فضانوردان انتخاب شده برای پروژه‌های ناسا

به‌مظنور انتخاب اولین فضانوردان آمریکایی برای این پروژه، هفت خلبان نمونه از نیروی هوایی و دریایی این کشور انتخاب شدند. در نهایت، آلن شپرد اولین آمریکایی بود که سوار بر فضاپیمای فریدام ۷ و با استفاده از موشک رداستونپرواز بالستیک ۱۵ دقیقه‌ای را در تاریخ پنجم می سال ۱۹۶۱ انجام داد. پس از او جان گلن اولین فضانوردی بود که وارد مدار زمین شد. او در بیستم فوریه‌ی سال ۱۹۶۲ با فضاپیمای فرندشیپ ۷ به فضا فرستاده شد و سه دور به دور زمین گشت.

جان گلن، اولین فضانورد آمریکایی که به دور زمین گشت

در سوی دیگر ماجرا، سازمان فضایی شوروی نیز در پی ارسال انسان به هوا بود. آن‌ها در آوریل سال ۱۹۶۱، یوری گاگارین را پیش از شپرد به فضا فرستادند که پروازی به طول یک دور زمین را انجام داد.

توسعه‌ی تحقیقات و تولد آپولو

پس از موفقیت‌های اولیه در پروژه‌ی مرکوری، مطالعات برای افزایش دقت پروازها و همچنین فرودهای بی‌نقص ادامه پیدا کرد. پروژه‌ی جمنای (Project Gemini) اولین برنامه برای فرستادن دو انسان به فضا بود که برای رقابت با پروژه‌یووستوک شوروی شروع شد. این برنامه که در سال ۱۹۶۲ شروع شد، پایه‌های پروژه‌ی فرود بر کره‌ی ماه یعنی آپولو را محکم کرد.

فضانورد اد وایت، در حال پیادّ‌روی فضایی پروژه‌ی جمنای

اوین پرواز پروژه‌ی جمنای در ۲۳ مارس سال ۱۹۵۶ و توسط گاس گریسام و جان یانگ اجرا شد.  پروژه‌ی بعدی تا سال ۱۹۶۶ انجام شدند و بزرگترین آن‌ها، یک پرواز ۱۴ روزه در فضا بود که تمامی مراحل پرتاب و ملحق شدن اجزای پرتابه را اجرا کرد. علاوه بر آن تاثیر پزشکی بی‌وزنی بر فضانوردان نیز در این پروژه بررسی شد.

در این رقابت نیز شوروی پیشتاز بود و پیش از اولین پرواز جمنای، با بهبود پروژه‌ی ووستوک، پروژه‌ای با نان ووسخود را شروع کرده بود. آن‌ها پیش از جمنای، دو پرواز حامل دو فضانورد را اجرا کرده بودند. اولین پرواز شوروی حامل سه فضانورد در سال ۱۹۶۳ انجام شد و اولین پیاده‌روی خارج از فضاپیما نیز در سال ۱۹۶۴ و پیش از آمریکایی‌ها توسط آن‌ها انجام شد.

رئیس جمهور جان اف کندی در کنار مدیر وقت ناسا، جیمز وب

پس از پیروزی‌های متعدد شوروی در مسابقه‌ی فضایی، دیدگاه عمومی در آمریکا به تحقیقات فضایی کشور ناامیدانه شد. به همین دلیل، رئیس جمهور جان اف کندی در سال ۱۹۶۱ فرمانی صادر کرد که طی آن، دولت فدرال باید برنامه‌ای برای فرستادن انسان به کره‌ی ماه طراحی می‌کرد که تا پایان دهه‌ی ۱۹۷۰ اجرایی می‌شد. این فرمان، شروع پروژه‌ی مشهورآپولو بود.

آپولو یکی از گران‌قیمت‌ترین پروژه‌های علمی آمریکا بود. این پروژه در دهه‌ی ۱۹۷۰ هزینه‌ای بالغ بر ۲۰ میلیارد دلار داشت که در حال حاضر حدود ۲۱۳ میلیارد دلار تخمین زده می‌شود. موشک‌های پرتابه‌ای در این پروژه، ساترن نام داشتند. ماژول‌های فرمان، کنترل و فرود روی کره‌ی ماه از اولین طراحی‌های فضاپیمایی بودند که در این پروژه اجرا شدند. برنامه‌ی پرواز این‌گونه بود که ماژول فرود روی کره‌ی ماه باقی می‌ماند و فقط ماژول کنترل حامل سه فضانورد به زمین باز می‌گشت.

اولین پروژه‌ی آپولو با حادثه همراه بود و سه فضانورد خود را به کام مرگ کشاند. این حادثه باعث شد تا کنگره‌ی آمریکا دستور تشکیل گروهی با نام پنل مشاوران امنیت هوافضا (ASAP) را در سال ۱۹۶۷ صادر کند. این گروه در زمینه‌‌ی امنیت و چالش‌های جانی به ناسا مشاوره می‌دهند. گروه ASAP در سال ۱۹۷۷ با مشاوران تحقیق و توسعه‌ی ناسا ادغام شد و نام NASA Advisory Council برای آن انتخاب شد.

باز آلدرین در حال ثدم زدن روی کره‌ی ماه

پروازهای متعددی با نام آپولو توسط ناسا انجام گرفت تا شرایط فرود فضانورد روی کره‌ی ماه به‌خوبی بررسی شود. آپولو ۸ یکی از این پروازها بود که با پرواز به دور ماه، این شرایط رابررسی کرد. در دو پرواز بعدی، مانورهای اتصال که برای فرود آمدن روی کره‌ی ماه الزامی بودند، بررسی شدند. سرانجام در جولای سال ۱۹۶۹، آپولو ۱۱ به‌عنوان اولین پروژه‌ی فرود انسان روی کره‌ی ماه، ماموریت خود را به طور کامل اجرا کرد.

اولین فضانوردی که روی کره‌ی ماه فرود آمد،نیل آرمسترانگ بود. پس از او، باز آلدرین روی این کره پا گذاشت. آخرین پروژه در این زمینه، آپولو ۱۷ نام داشت که در دسامبر سال ۱۹۷۲ اجرا شد. در طول این پروازهای فضایی، مجموعا ۱۲ فضانورد روی کره‌ی ماه پیاده‌روی کردند. این ماموریت‌ها، اطلاعات علمی بسیاری را به همراه ۳۸۱.۷ کیلوگرم از خاک ماه برای ناسا به ارمغان آورد. پروژه‌ی آپولو و علامتی که آرمسترانگ به نشانه‌ی انسانیت در فرود روی کره‌ی ماه نشان داد، خط پایانی بر رقابت فضایی قرن بیستم کشید.

موفقیت آپولو باعث شد تا رقابت آمریکا و شوروی در فضا به همکاری تبدیل شود. ریچارد نیکسون رئیس جمهور آمریکا وآلکسی کاسیگین نخست وزیر شوروی در تاریخ ۲۵ می سال ۱۹۷۲ تفاهم‌نامه‌ای به منظور اجرای پروژه‌ی فصایی مشترک امضا کردند که بر اساس آن، پروژه‌های بعدی هر دو کشور نیز امکان اتصال به یکدیگر را داشته باشند. این تفاهم‌نامه منجر به اجرای پروژه‌ی آپولو-سایوز شد که طی آن، یک ماژول کنترلی آپولو در مدار زمین به فضاپیمای سایوز متصل شد. این همکاری زمینه‌ را برای همکاری‌های بعدی آمریکا و روسیه همچون برنامه‌ی شاتل-میر و ایستگاه فضایی بین‌المللی فراهم کرد.

وارنر فون براون در ماموریت پرتاب موشک ساترن

آپولو نقاط عطف بسیاری را در تاریخ علوم فضایی ایجاد کرد. این پروژه به عنوان اولین اقدام در فرستادن انسان به خارج از مدار زمین و فرود روی یک جرم آسمانی شناخته می‌شود. آپولو ۸ اولین فضاپیمایی بود که به دور یک جرم آسمانی گشته بود و آپولو ۱۷ به عنوان آخرین پروژه‌ی فرود روی ماه و ماه‌پیمایی در تاریخ شناخته می‌شود.

برنامه‌ی آپولو باعث شد تا پیشرفت‌های بزرگی در فناوری‌های فضایی رخ دهد. این پیشرفت‌ها از ارتباطات و تجهیزات فضایی تا کامپیوترهای مرتبط با آن‌ها را تحت تاثیر قرار داد. آپولو علاقه به زمینه‌های متعدد مهندسی را در متخصصان افزایش داد و تجیهزات استفاده شده در آن و همچنین کارخانه‌های تولیدی درگیر در آن را به نمادهایی تاریخی تبدیل کرد. برخی از این نمادها اکنون در موزه‌های سرتاسر جهان از جمله موزه‌ی ملی هوافضای اسمیتسونین نگهداری می‌شوند.

ماه‌پیمایی در پروژه‌ی آپولو ۱۷

دهه‌ی ۱۹۸۰ با چند دستاورد بزرگ در زمینه‌ی فضاپیماهای بدون سرنشین برای ناسا همراه بود. آن‌ها در سال ۱۹۷۳ توانستند کاوشگر وایکینگ یک از پروژه‌ی وایکینگ خود را برای مطالعه‌ی مریخ به سطح این سیاره بفرستند. در همان سال، کاوشگر پایونیر ۱۰ برای مطالعه‌ی مشتری وارد جو این سیاره شد. سیاره‌ی زحل نیز در همین دهه و در سال ۱۹۷۹، شاهد کاوشگران ناسا بود. پایونیر ۱۱، نام کاوشگری بود که برای اولین بار سطح زحل را مشاهده می‌کرد.

نکته‌ی جالب در مورد پروژه‌های بدون سرنشنین ناسا این که کاوشگرام پایونیر و سری Voyager که در دهه‌ی ۱۹۹۰ برای مطالعه‌ی اورانوس و نپتون به فضا پرتاب شدند، به حرکت خود ادامه می‌دهند و پیام‌های برای موجودات احتمالی ساکن در برون از منظومه‌ی شمسی با خود حمل می‌کنند. ارتباط با کاوشگر پایونیر ۱۰ در سال ۲۰۰۳ قطع شد اما Voyager 1 وVoyager 2 هنوز به کاوش در فضای پشت منظومه‌ی شمسی و بین ستاره‌ای مشغول هستند و پیام‌هایی به زمین ارسال می‌کنند.

اسپیس شاتل

فضانورد Mae Jemison در اسپیس‌لب در سال ۱۹۹۲

سال‌های پایانی دهه‌ی ۱۹۸۰ و دهه‌ی ۱۹۹۰، تمرکز اصلی ناسا روی پروژه‌ای برای طراحی و ساخت موشک‌هایی با قابلیت استفاده‌ی دوباره بود. تا سال ۱۹۸۵، چهار شاتل فضایی توسط این سازمان ساخته شدند اولین نمونه‌ی آن‌ها با نام کلمبیادر سال ۱۲ آوریل سال ۱۹۸۱ به فضا پرتاب شد. اجزاء اصلی شاتل فضایی، یک هواپیما-فضاپیما (Spaceplane) مجهز به یک مخزن سوخت خارجی و دو راکت پرتابی سوخت جامد بود. مخزن سوخت که بزرگتر از فضاپیمای اصلی بود، تنها بخش غیرقابل بازیافت این شاتل‌ها محسوب می‌شد.

از پروژه‌های مهمی که توسط شاتل‌های فضایی ناسا انجام شده‌اند می‌توان به اسپیس‌لب اشاره کرد. این آزمایشگاه فضایی با همکاری سازمان فضایی اروپا ساخته شد و فضانوردان در پروژه‌های بعدی در آن به تحقیق پرداختند. پروژه‌ی مهم بعدی، ارسال و تعمیرات بعدی تلسکوپ فصایی هابل بود که در سال ۱۹۹۰ و ۱۹۹۳ انجام شد.

تلسکوپ فضایی هابل

تلسکوپ فضایی هابل در سال ۱۹۹۰ به فضا پرتاب شد. پس از مدت کوتاهی دانشمندان ناسا متوجه شدند که اشتباه عملکردی در مراحل پالیش آینه‌ی این تلسکوپ، باعث شده تا عملکرد آن دچار مشکل شود. در دسامبر سل ۱۹۹۳، یک تیم فضانوردی با پیاده‌روی فضایی طولانی مدت، تجهیزات اصلاح شده‌ی جدید را روی این تلسکوپ نصب کردند. این ماموریت تعمیری، یکی از نقاط عطف تاریخی بود که ظرفیت‌های انسان برای انجام عملیات در فضا را نشان می‌داد.

همکاری فضانوردان روسیه و آمریکا

در سال‌های بعدی همکاری ناسا با سازمان فضایی روسیه بیشتر شد و پروژه‌هایی همچون شاتل-میر به کمک فضاپیماهای دو کشور انجام شد که سرانجام به ساخت ایستگاه فضایی بیت‌المللی منجر شد.

شاتل فضایی دو حادثه‌ی مرگبار نیز در تاریخ خود دارد. فضاپیمای چلنچر در سال ۱۹۸۶ و کلمبیا در سال ۲۰۰۳، حوادثی بودند که منجبر به نابودی دو فضاپیما و مرگ ۱۴ فضانورد شدند. در مجموع این شاتل‌ها ۱۳۵ ماموریت فضایی انجام دادند و آخرین ماموریت، فرود شاتل آتلانتیس به مرکز فضایی کندی در سال ۲۰۱۱ بود. شاتل‌های فضایی در طول ۳۰ سال ماموریت، بیش از ۳۰۰ فضانورد را به فضا فرستادند.

اسکای‌لب و ایستگاه‌ فضایی بین‌المللی

اسکای‌لب اولین و تنها ایستگاه فضایی مستقل آمریکایی‌ها بود. این پروژه به‌صورت ساخت یک ورکشاپ در فضا در سالی ۱۹۶۵ شروع شد. قرار بر این بود که از یک بخش فوقانی موشک Saturn IB برای ساخت این مجموعه استفاده شود. وزن این محموله حدود ۷۷ تن بود که روی زمین ساخته شده و در ۱۴ می سال ۱۹۷۳ توسط موشک Saturn V به فضا پرتاب شد.

ایستگاه فضایی اسکای‌لب

پرتاب این محموله با حوادثی نیز همراه بود که خسارت‌هایی را به بدنه‌ی آن وارد کرد. دلیل وارد شدن این خسارات، عدم تامین حفاظت گرمایی کامل بود. به‌هرحال اسکای‌لب به مقصد رسید و توسط اولین تیم حاضر تعمیر شد. این ایستگاه به مدت ۱۷۱ روز محل اقامت ۳ تیم فضانوردی بود. اسکای‌لب دارای یک آزمایشگاه جاذبه و همچنین واحد مطالعه‌ی خورشیدی بود.

پروژ‌ه‌ی ایستگاه فضایی بین‌المللی بزرگترین همکاری آمریکا، روسیه، ژاپن، کانادا و اروپا است که شروع آن به دهه‌ی ۱۹۹۰ باز می‌گردد. در این دهه ناسا تصمیم گرفت تا ایستگاه فضایی فریدامرا به صورت مستقل طراحی و اجرا کند؛ اما کمبود بودجه باعث شد تا پروژه، به یک برنامه‌ی فضایی بین‌المللی با مشارکت ناسا، آژانس فضایی فدرال روسیه (RKA)، آژانس اکتشافات فضایی ژاپن (JAXA)، آژانس فضایی اروپا (ESA) و آژانس فضایی کانادا (CSA) تبدیل شود. 

ایستگاه فضایی بین‌المللی

ایستگاه فضایی بین‌المللی ترکیبی از ایستگاه فریدام ناسا، ایستگاه میر-۲ روسیه، ایستگاه کلمبوس اروپا و ماژول آزمایشگاهی کیبو ژاپن است. این ایستگاه متشکل از ماژول‌های تحت فشار، تراس‌های فضایی، پنل‌های خورشیدی و بسیاری اجزاء پیشرفته‌ی دیگر است که توسط موشک‌های سویوز و پروتون روسیه و شاتل‌های فضایی ناسا به فضا فرستاده شده‌اند. مالکیت و استفاده از امکانات این ایستگاه فضایی با تفاهم‌نامه‌هایی بین دولتی تصویب شده است. بخش روسی این ایستگاه به طور کامل در مالکیت روسیه بوده و بخش آمریکایی آن بین واحدهای بین‌المللی دیگر تقسیم شده است.

همکاری با شرکت‌های خصوصی

ناسا از میانه‌های دهه ی ۲۰۱۰ تصمیم گرفت تا برنامه‌هایی را برای مشارکت شرکت‌های دیگر در پروژه‌ها اجرا کند. این برنامه‌ها از سال ۲۰۰۶ و با پروژه‌ی Commercial Resupply Services یا CRS شروع شدند. هدف از این برنامه، ساخت وسایل نقلیه‌ی باربری فضایی بدون سرنشین بود که به پروژه‌های ایستگاه فضایی بین‌المللی خدمت‌رسانی کنند. اجرای پروژه‌های به‌صورت فازبندی طراحی شد تا شرکت‌ها پس از تحویل هر فاز، هزینه‌ی آن را از ناسا و دولت آمریکا دریافت کنند.

فضاپیمای دراگون متصل شده به ایستگاه فضایی بین‌المللی

اولین پروژه‌ی تامین تجهیزات باربری برای ناسا، در سال ۲۰۰۸ به شرکت اسپیس ایکس و Orbital Sciences Corporation داده شد. اسپیس ایکس برای اجرای این پروژه از موشک‌های فالکون ۹ و فضاپیمای دراگون خود استفاده کرد. اوربیتال ساینسیز نیز از موشک‌های آنتارس و فضاپیمای سیگنوس برای اجرای پروژه‌ی ناسا استفاده می‌کند. اولین پروژه‌ی اسپیس ایکس در سال ۲۰۱۲ و اولین پروژه‌ی اوربیتال نیز در سال ۲۰۱۳ انجام شدند. در حال حاضر تمامی نیازهای آمریکا در ایستگاه فضایی بین‌المللی توسط این قراردادهای تجاری تامین می‌شوند. البته این پروژه، ماموریت‌هایی نیز برای بخش اروپایی و ژاپنی ایستگاه انجام داده است.

ناسا برای اجرای ماموریت‌های ارسال فضانورد نیز برنامه‌ای مشابه دارد. در سال ۲۰۱۰ آن‌ها برنامه‌ای تحت عنوان Commercial Crew Development یا CCDev طراحی کردند که قوانینی مشابه CRS داشت و برای تامین تجهیزات ارسال فضانورد به ایستگاه فضایی بین‌المللی اجرا می‌شد. محصول این برنامه فضاپیمایی بود که گروه حداقل چهارنفره‌ای از فضانوردان را به ایستگاه برده، به مدت ۱۸۰ روز به ایستگاه متصل می‌ماند و در نهایت، به زمین باز می‌گشت.

فضاپیمای سیگنوس متصل شده به ایستگاه فضایی بین‌المللی

اجرای این برنامه از سال ۲۰۱۰ شروع شد و اولین گروه پنج عضوی از شرکت‌های داوطلب، در مجموع ۵۰ میلیون دلار هزینه‌ی تحقیق و توسعه برای ساخت این فضاپیماها را دریافت کردند. در سال ۲۰۱۱ فاز دوم اجرا شد و در مجموع ۲۷۰ میلیون دلار به چهار شرکت پرداخت شد. مرحله‌ی سوم مجموع ۱.۱ میلیارد دلار را به سه شرکت در سال ۲۰۱۲ پرداخت کرد و در نهایت، درسال ۲۰۱۴ برندگان فاز نهایی مشخص شدند. اسپیس ایکس با فضاپیمایی دراگون V2 و بوئینگ با اتلس Vبرنده‌ی رقابت نهایی شدند و به ترتیب ۲.۶ و ۴.۲ میلیار دلار برای این پروژه دریافت کردند.

فعالیت‌های اخیر و برنامه‌های آتی

ناسا با شروع دهه‌ی ۲۰۲۰، تمرکز خود را روی پروژه‌های خارج از مدار نزدیک به زمین معطوف کرده است. موشک‌‌های پرتابه‌ای Saturn V و فضاپیمای اوریون از پروژه‌های این برنامه هستند. فضاپیمای اوریون پیش از آن در پروژه‌ی کنسل شده‌‌ی Constellation طراحی شده بود که در سال ۲۰۱۰ و به دستور باراک اوباما تعطیل شد. دلیل این اقدام نیز کاهش بودجه‌ی سازمان فضایی و تمرکز روی دریافت خدمات از شرکت‌های خصوصی بود.

فضاپیمای اوریون

به هر حال پروژه‌‌ی حاضر با هدف بازگشت آمریکایی‌ها به ماه و همچنین سفر به مقاصد دوردست همچون مریخ طراحی شده است. این پروژه در حال حاضر با نام space launch system یا SLS شناخته می‌شود. اولین پرواز بدون سرنشین این پروژه در سال ۲۰۱۹ و برای طی کردن مدار ماه اجرا خواهد شد. پروژه‌ی بعدی دارای سرنشین نیز در سال ۲۰۲۲ به فضا پرتاب خواهد شد. این پروژه یک گروه چهار نفره را در ماموریتی ۱۰ تا ۱۴ روزه به مدار ماه خواهد برد.

طرح کاوشگر Mars 2020

از ماموریت‌های بزرگ سال‌های اخیر ناسا در مطالعه‌ی فضا می‌توان به کاوشگر کنجکاوی (Curiosity) اشاره کرد که در ۶ آگوست ۲۰۱۲ به سلامت روی کره‌ی مریخ نشست و مطالعات خود از سطح این سیاره را شروع کرد. این کاوشگر پروژه‌‌ای در آزمایشگاه مریخ ناسا تحت عنوان Mars Science Laboratory است. هدف اصلی کاوشگر کنجکاوی، مطالعه‌ی آب و هوا و وضعیت سطح کره‌ی مریخ است. کاوشگر بعدی ناسا برای این پروژه، Mars 2020 نام دارد که بر اساس طراحی شبیه به کنجکاوی در حال آماده شدن است. علاوه بر آن، کاوشگر پرنده‌ی Insight نیز برای مطالعه‌ی دقیق‌تر سطح مریخ طراحی شده است.

چرخ‌های کاورشگر کنجکاوی پس از سال‌ها گردش در مریخ

از دیگر پروژه‌های در حال اجرا در ناسا می‌توان به برنامه‌های مطالعاتی زحل، زمین و خورشید اشاره کرد. پروژه‌های فضاپیمایی جونو برای سیاره‌ی مشتری، نیو هوزایزن برای مشتری، پلوتو و فضای پس از آن و داون برای مطالعه روی کمبرند سیارک‌ها نیز در حال اجرا توسط این سازمان هستند. 

فضاپیمای نیو هورایزن یا افق‌های نو یکی از پروژه‌های بلندپروازانه‌ی ناسا در سال‌های اخیر بوده که به منظور مطالعه‌ی سیاره‌ی پلوتو به فضا پرتاب شده است. این پروژه و پرواز فضاپیما در سال ۲۰۰۶ شروع شد و نیوهورایزن در فوریه‌ی سال ۲۰۰۷، با گذر از کنار مشتری توانست تصاویر و اطلعات مفیدی را ازاین سیاره و قمرهای آن به زمین مخابره کند. سرانجام در سال ۲۰۱۵، نیوهورایزن به هدف خود یعنی نزدیکی سیاره‌ی پلوتو رسید و با پرواز در ارتفاع پایین این سیاره، اطلاعات مفیدی را از آنجا مخابره کرد.

ناسا در سال ۲۰۱۴ به کمک شرکت آموزشی بین‌المللی I doodle Learning، برنامه‌ای سالانه برای آموزش دانش‌آموزان ۱۱ تا ۱۸ ساله شروع کرد. این برنامه‌ی آموزشی رقابتی برای نوجوانان است تا پروژه‌هایی فضایی را طراحی کرده و بسازند تا به کمک موشک یا بالن‌های ناسا به فضا پرتاب شود. کوچک‌‌ترین ماهواره‌ی جهان با نام Kalam SAT که توسط یک تیم دانش‌آموزی هندی طراحی شده، در سال ۲۰۱۷ در طی این برنامه به فضا پرتاب شد.

پوستر ناسا برای کاوش مریخ

از پروژه‌های آتی ناسا که برای اجرا در سال‌های آینده برنامه‌ریزی شده‌اند، می‌توان به Europa Clipper اشاره کرد. این کاوشگر برای مطالعه‌ی قمر اروپا سیاره‌ی مشتری در سال ۲۰۲۲ به فضا پرتاب خواهد شد. تلسکوپ فضایی جیمز وب نیز که با همکاری ناسا، آزانس فضایی اروپا و آژانس فضایی کانادا آماده خواهد شد نیز برای پرتاب به فضا در سال ۲۰۲۰ برنامه‌ریزی شده است. این تلسکوپ پیشرفته، حایگزین هابل خواهد شد. پراب مطالعاتی پارکر پروژه‌ی بعدی است که به‌منظور مطالعه‌ی سطح خورشید در تابستان سال جاری به فضا پرتاب خواهد شد.

سرح تلسکوپ جیمز وب

سیاست عملکردی و مدیریت ناسا

اولین سیاست بزرگ ابلاغ شده به ناسا، فرود آوردن انسان روی کره‌ی ماه بود. بعد از آن، ساخت شاتل فضایی و همچنین ایستگاه فضایی به عنوان ماموریت‌های اصلی ناسا انتخاب شدند. دستورالعمل‌های ناسا ترکیبی از مشاره‌های مالی، سیاسی، علمی و افکار عمومی را شامل می‌شود. نقشه‌ی راه این سازمان برای سال‌های آتی، تمرکز روی سیاره‌ی مریخ را نشان می‌دهد؛ البته تجدیدنظرها و بازنگری‌ها برای انتخاب اولویت مطالعاتی در ناسا همیشه جریان دارد.

طرح فضاپیمای بین ستاره‌ای ناسا

بیانیه‌های اخیر ناسا و دستورالعمل‌های ابلاغی، تلاش مستمر برای اسکان انسان روی سیاره‌ی مریخ را نشان می‌دهد. این سازمان برای سال مالی ۲۰۱۷ بودجه‌ای در حدود ۱۹.۵ میلیارد دلار دریافت کرده که بخش عمده‌ی آن به تحقیق در این زمینه اختصاص خواهد داشت. هدف نهایی ناسا برای قابل سکونت کردن مریخ، دهه‌ی ۲۰۴۰ عنوان شده است.

طرح ناسا برای سکونت در ماه

در سال ۲۰۱۷ و در سالگرد ۴۵ سالگی آخرین فرود انسان روی کره‌ی ماه، تیم اجرایی ناسا دستورالعملی در این مورد از رئیس جمهور آمریکا دریافت کرد که نشان‌دهنده‌ی تصمیم آن‌ها برای سفر مجدد به ماه است:

ما یاد خواهیم گرفت. بیانیه‌ای که من امروز امضا می‌کنم، بار دیگر تمرکز برنامه‌ی فضایی آمریکا را روی اکتشافات معطوف خواهد کرد. این بیانیه نشان‌دهنده‌ی گامی مهم برای بازگرداندن فضانوردان آمریکایی روی کره‌ی ماه است. این بار هدف فضانوردان کاوش عمیق‌تر و طولانی‌تر خواهد بود. در این ماموریت، ما دیگر تنها پرچم کشور یا جای پایمان را در ماه نخواهیم گذاشت؛ بلکه بنیادی برای ماموریت نهایی به سمت مریخ تأسیس خواهیم کرد. شاید روزی به دنیاهای پس از آن نیز گام بگذاریم.

ساختمان‌های اصلی فعالیت ناسا، مراکز تحقیقاتی، ساخت و تولید و ارتباطی آن هستند که به پیشرفت هرچه بیشتر پروژه‌ها کمک می‌کنند. مراکز تحقیقاتی و پروژه‌های این سازمان به قدری بزرگ هستند که خط آهن داخلی در مرکز فضایی کندی کشیده شده است. علاوه بر آن، ناسا برای حمل و نقل شاتل‌های فضایی خود از هواپیماهای اختصاصیبوئینگ ۷۴۷ استفاده می‌کند.

آزمایشگاه پیش‌رانش جت در پاسادنا کالیفرنیا

مرکز فضایی جان اف کندی در فلوریدا یکی از مشهورترین مراکز عملیاتی ناسا است. این مرکز از سال ۱۹۶۸ برای تمام ماموریت‌های پروازی حامل فضانورد در ایالات متحده‌ی آمریکا مورد استفاده قرار گرفته است. در حال حاضر، ماموریت‌های پرتاب موشکی و برنامه‌های بدون سرنشین نیز دز سکوهای پرتاب مرکز کیپ کاناورال انجام می‌شوند.

یکی از سالن‌های کنترل مرکز جانسون

مرکز فضایی لیندون بی.جانسون در هیوستون، یکی از مراکز دیگر ناسا است که ماموریت کنترل پروژه‌های حامل فضانورد رابر عهده دارد. این مرکز، تمامی عملیات مربوط به ایستگاه فضایی بین‌المللی را نیز برای ناسا انجام می‌دهد. علاوه بر آن، مرکزNASA Astronaut Corps که وظیفه‌ی گزینش، آموزش و ارائه‌ی فضانوردان به ماموریت‌های ناسا را بر عهده دارد، در داخل مرکز لیندون فعالیت می‌کند.

مرکز عملیاتی مهم دیگر ناسا، مرکز پروازهای فضایی مارشال درهانتس‌ویل آلاباما است که موشک Saturn V و اسکای‌لب در آن طراحی و ساخته شدند. علاوه بر موارد گفته شده، مراکز تحقیقاتی و عملیاتی متعدد دیگری برای ناسا فعالیت می‌کنند. این مراکز در ایالت‌های کالیفرنیا، مریلند، ویرجینیا، اوهایوو میسی‌سیپی تأسیس شده‌اند.

درصد بودجه‌ی ناسا نسبت به بودجه‌ی اسلانه‌ی دولت فدرال

ناسا یکی از معدود سازمان‌های عظیم دولتی در آمریکا است. البته در تعریف این سازمان، ناسا بخشی مستقل از وزارت‌خانه‌های اجرایی ایالات متحده معرفی شده که مستقیما به رئیس جمهور آمریکا گزارش می‌دهد.  بودجه‌ی سالانه این سازمان در زمان توسعه‌ی پروژه‌ی آپولو به بیشترین حد خود در تاریخ رسید و در سال ۱۹۶۶، حدود ۴.۴ درصد از بودجه‌ی سالانه‌ی آمریکا را به خود اختصاص داد. پس از آن و با شروع دهه‌ی ۱۹۸۰، بودجه‌ی ناسا به یک درصد بودجه‌ی فدرال کاهش پیدا کرد و تاکنون این کاهش ادامه داشته است.