به نقل از ناسا، این سحابی در نزدیکی سحابی بزرگ "تارانتولا"(Tarantula) قرار دارد .

ناسا در توضیح این عکس آورده است که تلسکوپ هابل موفق شده است از ساختارهای حباب‌گونه در این تصویر، عکسبرداری کند.

این حباب‌ها در ابر ماژلانی بزرگ در فاصله 160 هزار سال نوری از زمین قرار گرفته است.

 این منطقه که سومین کهکشان همسایه نزدیک به کهکشان راه شیری محسوب می‌شود، همچنین به عنوان یکی از بزرگترین و فعال‌ترین مناطق تشکیل ستاره فعال شناخته شده است.

ابر ماژلانی بزرگ (LMC) کهکشانی در همسایگی کهکشان راه شیری است. فاصله‌اش از کهکشان راه شیری کمی کمتر از ۵۰ کیلو پارسک( هر پارسک 3.26 سال نوری) است و بنابراین سومین کهکشان نزدیک به راه شیری شمرده می‌شود. ابر ماژلانی بزرگ چهارمین کهکشان بزرگ گروه محلی است.

دریانوردان و سیاحان قدیم عرب که از دیرباز به سواحل خاوری آفریقا در آمد و شد بودند، نخستین کسانی بودند که با ابر ماژلانی بزرگ و ابر ماژلانی کوچک آشنا شدند.

نخستین اشاره مستند به ابر ماژلانی بزرگ توسط اخترشناس ایرانی، عبدالرحمان صوفی در کتاب صورالکواکب در حوالی سال ۹۶۴ میلادی انجام شده است. 

 به نقل از تک‌تایمز، مریخ در گذشته بسیار دور یک کره پوشیده از یخ بوده است که با گذشت زمان چشمه‌هایی از متان در این سیاره بوجود می‌آیند که سبب می‌شوند دمای آن بالا رفته و آب به صورت مایع در آن پدیدار شود.

در حال حاضر مریخ سرد و خشک است اما نتایج تحقیقات حاکی از آن است که در چند میلیارد سال اول شکل‌گیری این سیاره، سطح آن پوشیده از چشمه‌ها، برکه‌ها، رودخانه‌ها و حتی دریا و اقیانوس بوده است.

بررسی‌های پیشین بر روی سنگ‌های مریخ نشان می‌دهد که آب‌وهوای این سیاره زمانی به اندازه‌ای گرم بوده است که دریاچه‌ها در سطح مریخ امکان پدیدار شدن داشته باشند.

محققان دانشگاه شیکاگوی آمریکا به بررسی این پدیده و عوامل ایجادکننده آن پرداخته‌اند.

یکی از عوامل مورد نظر آنها فعالیت‌های آتشفشانی در مریخ بوده است که سبب انتشار گازهای گلخانه‌ای و گرم‌ شدن مریخ جوان شده‌اند اما از آنجا که اثرات این فعالیت‌ها بسیار ناپایدارتر از آن است که یخ‌های سطحی مریخ را در آن شرایط ذوب کرده باشند این عامل شانس چندانی ندارد.

مهمترین عاملی که محققان معتقدند در گذشته سبب ایجاد منابع آب مایع در سطح مریخ شده است، انفجارهای گاز متان بوده است که از گازهای گلخانه‌ای محسوب می‌شود و این انفجارها سبب تغییر اقلیم مریخ و تاثیرات بلندمدت در آن شده است.

بر خلاف سیاره ما، مریخ یک ماه بزرگ ندارد که بتواند آن را از تکان خوردن نگه دارد، بنابراین محور چرخش آن به طرز متفاوتی و غیرقابل پیش‌بینی می‌تواند منجر به تغییرات دمای منظم شود.

"ادوین کایت"(Edwin Kite) محقق ارشد این تحقیق به همراه اعضای تیم خود به این نتیجه رسیده‌اند که در پی آب شدن یخ‌های مریخ به خاطر انفجارهای متانی، حجم زیادی از هیدرات‌های متانی، حجم گاز زیادی را وارد جو مریخ کرده‌اند.

میزان گاز آزاد شده در پی هر یک از این انفجارها حدود 200 تریلیون تن بوده است که دمای مریخ را بین 9 تا 18 درجه سانتی‌گراد افزایش داده است.

در گزارش مربوط به این تحقیق محققان اعلام کرده اند که متان در صورتی می‌تواند سبب ایجاد گرمای مناسب برای شکل‌گیری آب مایع شود که چهار درصد حجم کل اتمسفر را کلاترات متان یا ساختار شبکه‌ای مولکول‌های متان تشکیل دهد. این درصد برای ایجاد یک وضعیت ترمودینامیکی باثبات ضروری است.

کلاترات یا ترکیب قفسی، یک ترکیب شیمیایی است که شامل شبکه‌ای باشد که مولکول‌هایی را دربرگرفته یا به دام انداخته باشد.

کلاترات شدن یک مولکول به اندازه آن مولکول بستگی دارد. فرایند تشکیل کلاترات را می‌توان ناشی از برهم‌کنش بین مولکول‌های میزبان و میهمان در نظر گرفت.

محققان معتقدند گاز متان موجود در اتمسفر مریخ پس از مدتی به فضا فرار کرده است اما این روند تا حدود یک میلیون سال ادامه داشته است.

 به نقل از اسپیس، ایجاد یک منبع غذایی دائم و مستمر در سفرهای فضایی بسیار می‌تواند تعیین‌کننده باشد.

برای مثال انجام یک سفر فضایی به مریخ چند ماه به طول می‌انجامد و امکان رساندن تجهیزات و مواد غذایی اضافی به فضاپیمای عازم به مریخ تقریبا وجود ندارد.

اگر این سفر قرار باشد به اعماق فضا باشد شرایط خاص‌تر و دشوارتر خواهد شد.

ذخیره‌سازی مواد غذایی اولین و ساده‌ترین گزینه در سفرهای فضایی محسوب می‌شود اما محدودیت در وزن محموله فضاپیما و همچنین تمام شدن ذخیره مهمترین چالش‌هایی هستند که باید در نظر گرفته شوند و پاسخی که به آنها داده می‌شود صرفا تولید مواد غذایی در فضاست.

این پاسخ لزوما آسان نیست زیرا در شرایط خلاء، فضا وضعیت برای رشد گیاهان بسیار دشوار است. علاوه بر تامین هوا گیاهان فضایی باید از آسیب‌های اشعه‌های فرابنفش و دیگر اشعه‌های مضر کیهانی دور نگه داشته شوند و همچنین شرایط فشار کمتر از فشار زمین و جاذبه بسیار کم را تحمل کنند.

شاید جالب باشد که اولین مسافر فضایی دانه‌های ذرت بودند. در سال 1946، ناسا یک موشک V-2 را که دانه‌های ذرت را حمل می‌کرد به فضا پرتاب کرد تا ببیند که چگونه از تابش اشباع می‌شود. از آن به بعد، جامعه علمی در مورد اثرات محیط فضایی بر جوانه‌زنی بذر، متابولیسم، ژنتیک، بیوشیمی و حتی تولید دانه تحقیقاتی انجام داده است.

دو اخترزیست‌شناس به نام‌های "دیوید تپفر"(David Tepfer) و "سیدنی لیچ"(Sydney Leach) از دانشگاه آرکانزاس آمریکا به تازگی به بررسی این موضوع پرداخته‌اند که دانه‌هایی که مدت‌ها در ایستگاه فضایی بین‌المللی مستقر بوده‌اند، زمانی که به زمین برگردند چطور رشد می‌کنند.

یکی از ماموریت‌های انجام‌ شده در زمینه واکنش گیاهان به وضعیت محیطی در فضا ماموریت "اکسپوز" (EXPOSE) بوده است. این ماموریت بسیار طولانی‌تر از ماموریت‌های دیگر در این زمینه بوده است و در آن بسته‌هایی از بذر گیاهان مختلف در فضای بیرونی ایستگاه فضایی بین‌المللی قرار داده شد.

هدف این بود که نه تنها اثرات قرار گرفتن در معرض تابش بلند مدت شناسایی شود بلکه مکانیزم‌های مولکولی این اثرات نیز درک شود.

ساختار بذر گیاهان دارای دو پوشش خارجی برای محافظت از دانه اصلی است و محققان در بررسی‌های خود به این نتیجه رسیده‌اند که دو ابزار دفاعی دیگر در گیاهان برای مقابله با شرایط سخت وجود دارد.

ابزار اول داشتن نسخه‌های متعددی از ژن‌های اساسی است. دانشمندان به این قابلیت "افزونگی" می‌گویند. افزونگی ژنتیکی در گیاهان گلدار، به ویژه محصولات غذایی مانند هندوانه بدون تخم و توت فرنگی، رایج است. اگر یک نسخه ژنتیکی آسیب دیده باشد، هنوز هم برای انجام رشد گیاه سالم شرایط مهیاست.

ابزار دوم پوشش‌های بذرها دارای موادی به نام فلاونوئید هستند که حکم کرم ضدآفتاب را دارند و  DNA بذر را از آسیب نور ماوراء بنفش محافظت می‌کنند. بر روی زمین، جو زمین ما قبل از اینکه بتواند به ما برسد، از نور UV های مضر فیلتر می‌کند. اما در فضا، سپر محافظی مانند جو زمین وجود ندارد.

آیا این ویژگی‌های ویژه به اندازه کافی اجازه می دهد که بذر زنده بماند یا حتی رشد کند؟ برای پیدا کردن پاسخ، تپفر و لیچ یک آزمایش با گیاهان تنباکو، Arabidopsis(یک گیاه گلدار که معمولا در تحقیقات مورد استفاده قرار می‌گیرد) و دانه‌های "شکوه صبحگاهی" انجام دادند. این گیاهان دارای ژنوم افزونه هستند.

این دانه‌ها به فضا فرستاده شدند و حدود دو سال در فضا مستقر شدند و در دو محفظه متفاوت قرار داده‌ شدند. در یکی از محفظه‌ها اشعه فرابنفش به بذرها می‌رسید و در محفظه دیگر هیچ اشعه‌ای به دانه‌ها نمی‌رسید.

طی بررسی‌ها مشخص شد 60 درصد دانه‌هایی که از رسیدن پرتو فرابنفش محافظت شده‌ بودند، جوانه زدند اما این رقم در رابطه با دانه‌های دیگر فقط سه درصد بوده است.

در بررسی‌ها محققان به این نتیجه رسیدند که آسیب دیدن DNA گیاهان در برابر اشعه فرابنفش صرفا سبب نمی‌شود که جوانه‌زنی آنها با اختلال مواجه شود بلکه آسیب دیدن ژنوم‌های افزونه اثر بیشتری در این ناتوانی دارد و البته دوز تابش فرابنفش نیز اهمیت زیادی دارد.

محققان تلاش می‌کنند که در آینده به راهکارهایی دست پیدا کنند که بتوانند مقاومت دانه‌ها را در برابر شرایط دشوار فضا برای رشد، افزایش دهند. 

به نقل از اسپیس، "الکساندر کریونیشف"(  Alexander Krivenyshev) در هفته گذشته موفق شد از لحظه عبور ایستگاه فضایی بین‌المللی از برابر ماه عکسبرداری کند.

این عکس ترکیبی در تاریخ 4 اکتبر و در نیوجرسی آمریکا گرفته شده است.

این عکاس که پیش از این موفق شده بود از عبور ایستگاه فضایی بین‌المللی از برابر خورشید نیز عکسبرداری کند اعلام کرد که عبور ایستگاه از برابر ماه تنها 0.86 ثانیه طول کشیده است.

ایستگاه فضایی بین‌المللی یک آزمایشگاه فضایی در ارتفاع 400 کیلومتری سطح زمین است که در آن شش فضانورد از "سازمان فضایی آمریکا"(ناسا)، "سازمان فضایی روسیه"(روسکاسموس) و "آژانس فضایی اروپا"(ایسا) حضور دارند.

این ایستگاه با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته شده است. این ایستگاه فضایی در مدار نزدیک زمین و در ارتفاع ۳۳۰ تا ۴۳۵ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است. سرعت آن در مدار برابر ۲۷٬۷۰۰ کیلومتر بر ساعت است، که به این ترتیب روزی ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش می‌کند.

بیشتر بخش‌های اصلی این ایستگاه فضایی ساخته شده اما تا سال‌های پایانی دهه کنونی چند بخش جدید به آن افزوده خواهد شد. پس از تکمیل، ایستگاه فضایی بین‌المللی ۴۵۰ تُن وزن خواهد داشت، و ۱۲۰۰ متر مکعب فضای کار، پژوهش و زندگی برای فضانوردان فراهم خواهد آورد.

 ایستگاه فضایی بین‌المللی سومین شی نورانی در آسمان است که با چشم غیرمسلح دیده می‌شود.

 به نقل از تک‌تایمز، بررسی نمونه‌های عسل از سراسر دنیا نشان داد که سه چهارم عسل‌های دنیا حاوی مقادیری آفت‌کش به نام نئونیکوتینوئید هستند. نمونه‌های آمریکای شمالی بالاترین میزان آلودگی را نشان داد.

درصد قابل توجهی از عسل دنیا شامل مواد شیمیایی آفت‌کش است که برای سلامت زنبورها مضر است. این آلودگی به طور مستقیم بر انسان تاثیری ندارد، اما برای جمعیت زنبورهای عسل خطرناک است.

نمونه‌های عسل از سراسر جهان مورد آزمایش قرار گرفت و نتایج نشان داد که 75 درصد از 198 نمونه با آثار شیمیایی مرتبط با آفت کش‌ها آلوده هستند. علاوه بر این، 34 درصد از نمونه‌ها دارای سطحی از آلودگی هستند که به نظر می‌رسد برای سلامت زنبورهای عسل مضر است.

نمونه‌های عسل آمریکای شمالی بالاترین میزان آلودگی را با 86 درصد آلودگی نشان می‌دهد و نمونه‌های آسیایی و اروپایی به ترتیب 80 و 79 درصد آلودگی را نشان می‌دهند. نمونه‌هایی با کمترین فراوانی آلودگی از آمریکای جنوبی به میزان 57 درصد بوده است.

در کل، آلودگی در سطحی است که به طور مستقیم برای انسان مضر نیست، اما این سطح از آلودگی تهدیدی جدی برای جمعیت یکی از گرده‌افشان‌های اصلی جهان است.

نئونیکوتینوئیدها (Neonicotinoids) آفت‌کش‌های رایجی هستند که در اواسط دهه 1990 معرفی شدند.

این آفت‌کش مواد شیمیایی مورد استفاده بر پایه ساختار شیمیایی نیکوتین است و با تحت تاثیر قرار دادن سیستم عصبی آفات عمل می‌کند. متاسفانه، آنها نیز به طور غریزی و غیرمستقیم بر حشرات گرده افشان مانند زنبورهای عسل تاثیر می‌گذارند.

نئونیکوتینوئیدها از نسل‌های قبلی آفت‌کش مانند حشره‌کش‌های اورگانوفسفات و کربامات سمیت کمتری دارند. با این حال می‌توانند تاثیرات محیطی مخربی داشته باشند. آنها با تاثیر گذاشتن بر قشر قارچی در زنبورعسل، زبان رقص که ابزار مهم ارتباطی میان زنبورهای عسل است را مختل می‌نمایند.

نئونیکوتینوئیدها با وارد شدن به خاک به وسیله گیاهان جذب می‌گردند. در بسیاری موارد نئونیکوتینوئیدها که در اثر جذب به وسیله گیاه، در تراوه (مایع تراوش شده از گیاه) نیز موجود هستند، وارد بدن زنبور عسل شده و باعث کاهش هوشیاری و حافظه حیوان می‌گردند. نئونیکوتینوئیدها از این راه در اکوسیستم و گرده‌افشانی اخلال ایجاد می‌کنند.

ساز و کار عملکردی نئونیکوتینوئیدها، بستن مسیر عصبی مشخصی است که فراوانی آنها در حشرات بیشتر از مهره‌داران می‌باشد. به‌همین دلیل حشره‌کش‌های تخصصی‌شده‌ای برای عدم تاثیر بر پستانداران هستند.

اثرات نئونیکوتوئیدها در زنبورها شامل کاهش اشتها، اختلالات شناختی و عصبی، کاهش کارایی سیستم ایمنی، اختلالات رشدی و کاهش طول عمر ملکه می‌شود. از این رو، اتحادیه اروپا (EU) دستور ممنوعیت جزئی استفاده از چنین مواد شیمیایی را در سال 2013 صادر کرد.

نمونه‌های عسل برای مطالعه فعلی بین سال‌های 2012 تا 2016 گرفته شده و مشخص شد که پنج نئونیکوتوئید معمولی در آنها وجود دارد: تیامتوکسام، تیاکلوپرید، ایمیداکلوپرید، کلوتیانیدین و استامیپیرید.

از عسل‌های آلوده، 30 درصد شامل یکی از پنج نئونیکوتوئید، 45 درصد شامل دو یا بیشتر و 10 درصد با چهار یا پنج مورد آلوده بودند.

همانطور که گفته شد، این سطح از آلودگی به طور خاص برای سلامتی انسان مضر نیست، اما این بدان معنا نیست که ما از آسیب مصون می‌مانیم، چرا که زنبورها مسئول گرده افشاندن 90 درصد از 107 محصول عمده جهان هستند.

همانطور که می‌بینید، جمعیت جهانی زنبورها هم اکنون در معرض خطر جدی قرار دارد و تلاش‌های کنونی برای نجات زنبورها از تهدیداتی مانند آفت‌کش‌ها، انگل‌های کشتار کلونی، از دست دادن زیستگاه و تغذیه ضعیف کافی نیست و حتی برخی از آنها با شکست مواجه شده است.

لازم به ذکر است که برخی از نمونه‌ها قبل از صدور دستور ممنوعیت جزئی نئونیکوتوئیدها گرفته شده است ولی نتایج آن شواهد قابل توجهی را در مورد اثرات منفی آن بر روی جمعیت زنبورها نشان می‌دهد.

شاید مطالعات بیشتر، تاثیرات مثبت اقدامات اتحادیه اروپا را در کاهش چنین اثرات زیان آوری نشان دهد.

این مطالعه در مجله "Science" منتشر شده است.

  به نقل از اسپیس، ماه امروزه اتمسفری ندارد اما دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که بین ۳ تا ۴ میلیارد سال قبل، ماه در پی وقوع فعالیت‌های آتشفشانی و ایجاد ابرهای ضخیم و متراکم گازی، دارای اتمسفر بوده است.

امروزه در سطح ماه چندین دهانه آتشفشانی خاموش دیده می‌شود که دارای گدازه‌های منجمد شده هستند.

البته امروزه ماه یک جو بسیار نازک و محدود دارد که از نظر علمی جو محسوب نمی‌شود و بیشتر اگزوسفر است که دارای مولکول‌هایی است که از نظر گرانشی به ماه منتهی می‌شوند اما بسیار از هم گسیخته هستند.

در تحقیق جدیدی که محققان "سازمان فضایی آمریکا"(ناسا) در مرکز پرواز فضایی "مارشال" نجام داده‌اند به این نتیجه رسیده‌اند که در زمانی بین سه تا چهار میلیارد سال قبل، فعالیت‌های آتش‌فشانی در ماه افزایش پیدا کرده و سبب شده است ابرهای غلیظ و بسیار متراکمی بر فراز قمر زمین شکل بگیرند که به مدت ۷۰ میلیون سال بر فراز ماه وجود داشته‌اند و سپس به فضا فرار کرده‌اند.

محققان در این تحقیق میزان گازهای متصاعد شده از این گدازه‌ها را اندازه گرفته‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که حجم این گازها به قدری زیاد بوده است که سبب شده از فرار آنها به فضا جلوگیری شده و یک اتمسفر موقت برای ماه ایجاد شود.

مقامات مرکز فضایی مارشال اعلام کرده‌اند که نتایج این تحقیق می‌تواند بر روی تحقیقات آینده در ماه در مناطق نزدیک به قطب‌های این قمر برای کشف منابع یخ و آب‌های زیرزمینی در این مناطق بسیار تاثیرگذار باشد.

نتایج این تحقیق در ژورنال علمی Earth and Planetary Science Letters منتشر شده است.

 به نقل از لینکف، پزشکان از یک سیستم جدید که توسط کمپانی Microsure در هلند توسعه یافته برای بخیه زدن عروق "زیر میلیمتری" در بازوی بیمار مبتلا به لنفدوم استفاده کرده‌اند.

لنفدوم یا انسداد لنفاوی، وضعیتی طولانی مدت است که مایع اضافی در بافت‌ها باعث تورم می‌شود.

این دستگاه رباتیک حرکات دست جراح را به اقدامات دقیق اما کوچک ربات تبدیل کرده و به پزشکان سطح بی‌سابقه‌ای از مهارت را اعطا می‌کند که به تنهایی قدر به انجام آن نیستند.

در طی عمل جراحی، عروق لنفاوی که قطری بین 3 و 8 میلی متر داشتند به رگ‌های خونی متصل شدند، که باعث شد مایع لنفاوی از منطقه خارج شده و تورم دردناک و خطرناک کاهش یابد.

در حالی که این نوع جراحی یک ایده جدید نبوده و چند جراح در سراسر جهان قادر به انجام آن بدون کمک رباتیک هستند، باز هم این کار به طرز باورنکردنی دشوار است زیرا به تمرکز بسیار زیادی نیاز دارد.

همین دلیل باعث شده تا انجام آن برای اکثر جراحان تقریبا غیر ممکن باشد.