موزه ملي سلامت و پزشكي شيكاگو از برنامه نرم‌افزاري تعاملي رونمايي كرده است كه تصاوير بسيار دقيقي از مغز نابغه علم فيزيك، «آلبرت انيشتين» را در اختيار محققان و علاقه‌مندان قرار مي دهد. پس از درگذشت انيشتين در سال 1955 ميلادي، مغز وي توسط «توماس هاروي» متخصص عصب شناسي خارج شد و نمونه هايي از اين مغز در اختيار دانشمندان قرار داده شد.تحقيقات «هاروي» و چندين پژوهش ديگر كه در سال 1999 ميلادي در مجله پزشكي لانست به چاپ رسيد، نشان مي دهد كه بخشي از مغز اين نابغه بويژه قسمت هاي موثر در يادگيري، فهم رياضي و اشكال فضايي، از بخش هاي ديگر بزرگتر است.اين برنامه نرم افزاري شامل 350 اسلايد ديجيتال و اسكن شده از مغز نابغه علم فيزيك و برنده جايزه نوبل است.«استيو لاندرز» از محققان موزه شيكاگو و طراح اين برنامه نرم افزاري، هدف از انجام اين طرح را فراهم كردن زمينه اي براي محققان، دانشجويان و ساير علاقه مندان براي دستيابي به جزئيات بسيار دقيق و منحصر به فرد از مغز انيشتين عنوان مي كند.اين برنامه نرم افزاري به قيمت 9.99 دلار عرضه مي شود.

برنامه نرم افزاري تعاملي مغز انيشتين

اسلايدهايي از مغز انيشتين

آخرين مراحل آماده سازي براي شكستن ركورد پرش مافوق صوت از ارتفاع 37 كيلومتري در حال انجام است. «فليكس باومگاتنر» چترباز 43 ساله اتريشي ماه مارس (فروردين) از ارتفاع 20 كيلومتري و ماه جولاي (خرداد) از ارتفاع 29 كيلومتري به پايين پريد و اكنون به دنبال شكستن ركورد 31 كيلومتري متعلق به سال 1960 ميلادي است.به دليل صدمه ديدن كپسول ويژه پرش در آزمايش ماه جولاي، انجام اين برنامه با وقفه مواجه شد، اما مسوولان به تازگي روز هشتم اكتبر (17 مهر) را به عنوان زمان قطعي اين برنامه اعلام كرده اند.كپسول طراحي شده براي اين پرش فضايي در زير يك بالن هليومي غول پيكر متصل شده و چترباز را به ارتفاع 37 كيلومتري بالاي زمين منتقل مي كند.پس از باز شدن در كپسول، «باومگاتنر» كه لباس ويژه ضد فشار بر تن خواهد داشت، ظرف چند ثانيه با رسيدن به سرعت يك هزار و 110 كيلومتر در ساعت، ديوار صوتي را شكسته و ركورد پرش مافوق صوت را به نام خود ثبت مي كند.مركز كنترل ناسا اين پرش فضايي را نظارت خواهد كرد.

آخرين مراحل آماده سازي براي پرش فضايي

حيات ميكروبي احتمالا در 2.75 ميليارد سال قبل از اقيانوس ها به خشكي راه يافته‌اند، اما محققان پيش بيني كرده‌اند كه سابقه توليد اكسيژن قدمت بسيار بيشتري دارد. محققان دانشگاه واشنگتن بدنبال بررسي تاريخچه توليد اكسيژن بر روي زمين هستند و معتقدند كه ميكروب هاي زميني پيش از آنچه كه زمين شناسان از آن بعنوان «رويداد اكسايش بزرگ» ياد مي كنند، اقدام به توليد اكسيژن مي كرده اند.علاوه بر توليد اكسيژن، اين ميكروب ها داراي اثر هوازدگي پيريت بوده اند كه باعث انتشار گوگرد در آب اقيانوس ها مي شدند.«اوا استويكن» دانشجوي دكتري علوم زمين دانشگاه واشنگتن تأكيد مي كند: هجوم گوگرد احتمالا باعث افزايش حيات در اقيانوس ها شده است؛ همچنين ميكروب هاي دريايي با كمك گوگرد اضافه شده به آب امكان استفاده از متان را يافته اند.به گفته محققان، پيش از آن مقادير زيادي اكسيژن از طريق واكنش با گاز متان ساطع شده از اقيانوس از بين رفته اند.«استويكن» تأكيد مي كند: يافته هاي جديد از فرضيه توليد اكسيژن در چندين ميليون سال پيشتر از «رویداد اکسایش بزرگ» حمايت مي كند.

دانشمندان آمريكايي در محاسبات جديد خود از نظريه قديمي ورود حيات به زمين توسط ميكروب‌هاي فضايي پشتيباني كرده‌اند. اين نظريه بر اساس محاسباتي است كه نشان‌دهنده احتمال بالایی از فرود قطعات سنگ از سیارات سیستم‌های ستاره‌ای دیگر بر روی زمین در مدتها پیش است.به گفته كارشناسان دانشگاه پرينستون كه پژوهش آنها در مجله Astrobiology منتشر شده، ممكن است برخي از اين سنگها حامل ريزموجودات تعبيه شده در آنها بوده و اين موجودات را به زمين منتقل كرده باشند.طبق اين پژوهش، اين ميكروبهاي نهفته براحتي توانسته‌اند سفر طولاني در فضا را با وجود سطوح بالاي تابش كيهاني تحمل كنند.همچنين اين دانشمندان بر اين باورند كه حيات ساده به همين شكل ممكن است به سيارات ديگر در خارج از منظومه شمسي سفر كرده باشند. اين فرايند موسوم به «پان‌اسپرميا» مي‌تواند بدين معني باشد كه جهان سرشار از حيات زمين مانند است.طبق اين فرايند، زندگی در جایی بوجود نمی‌آید بلکه همواره در جهان وجود داشته، بذرهای آن در همه جای جهان هستی پراکنده شده و پیوسته از نقطه‌ای به نقطه دیگر انتقال می‌یابد.انفجارهاي آتش‌فشاني بزرگ، برخورد شهاب‌سنگها با ديگر اجسام آسماني مي‌تواند باعث پرت شدن قطعات سنگي سيارات در فضا شود.به گفته دانشمندان، هنگامي كه منظومه شمسي جوان بوده و خورشيد فاصله بسيار نزديكتري با همسايگان خود داشت، برخي از اين ضايعات فضايي ممكن است ميان سيارات در ديگر منظومه‌هاي ستاره‌اي رد و بدل شده باشند.به دليل سرعت سفر آرام، اين اجسام از فرصت خوبي براي افتادن در جريان گرانش سيارات برخوردار بودند.محققان از برنامه‌هاي رايانه‌اي براي شبيه‌سازي خوشه‌ستاره‌اي محل تولد خورشيد استفاده كرده و دريافتند كه از تمام قطعات سنگي ارسال شده از منظومه شمسي ما و همسايگان نزديك آن بين پنج تا 12 مورد از 10 هزار سنگ ممكن است توسط ديگر سيارات جذب شده باشند.در دوره بين 10 تا 90 ميليون سال قبل، هر چيزي بين 100 تريليون و 30 کوادریلیون جسم با وزن بيش از 10 كيلوگرم قابل انتقال بوده است.هر موجود منتقل شده به زمين در زمان ورود با سياره‌اي پوشيده از آب و داراي شرايط مناسب حيات روبرو شده است.خوشه محل تولد خورشيد در زماني كه سن منظومه شمسي 135 ميليون تا 535 ميليون بود، به آرامي تجزيه شد.زمين پوشش آبي خود را در سن 288 ميليون سالگي منظومه شمسي بدست آورده و اين احتمال را بوجود مي‌آورد كه زمين در زمان ورود ميكروبهاي بيگانه كاملا آمادگي حيات را داشته است.اين پژوهش در كنگره علوم سيارات 2012 اروپا در مادريد ارائه شده است.

ستاره‌شناسان بدون هياهو و جنجال يكي از مهم‌ترين مسافت‌ها را در منظومه شمسي از نو تعريف كرده‌اند. واحد نجومي (AU) كه فاصله تقريبي ميان زمين و خورشيد بوده، از يك معادله گيج كننده به يك عدد تبديل شده است.اين استاندارد جديد كه در ماه اوت به اتفاق آرا در نشست بين‌لمللي اتحاديه نجوم در پكن به دست آمده، 149,597,870,700 متر بدون كم و كاست است.تاثير اين تغيير بر روي ساكنان زمين بسيار محدود است. زمين كماكان به گردش خود در اطراف خورشيد ادامه داده و در نيمكره شمالي به موقع پاييز آغاز شده؛ اما براي ستاره‌شناسان، اين تغييرات به معني سنجش‌هاي دقيق‌تر و سردردهاي كمتر از توصيف واحد نجومي براي دانش‌آموزان خواهد بود.فاصله ميان زمين و خورشيد يكي از طولاني‌مدت‌ترين مقادير در ستاره‌شناسي است. اولين سنجش دقيق آن در سال 1672 توسط جيوواني كاسيني، ستاره‌شناس مشهور انجام شد كه از پاريس به مشاهده مريخ پرداخته بود در حاليكه همكار وي اين كار را از گويان فرانسه در آمريكاي جنوبي انجام داده بود.اين ستاره‌شناسان با توجه به اختلاف منظر يا تفاوت زاويه ميان دو رصد، فاصله ميان مريخ و زمين را محاسبه كرده و از آن براي محاسبه مسافت ميان زمين و خورشيد استفاده كردند. پاسخ آنها 140 ميليون كيلومتر بود كه از ارزش محاسبه شده امروزي دور نيست.تا نيمه دوم قرن بيستم، اين سنجش‌هاي اختلاف منظر تنها راه قابل اعتماد براي اندازه‌گيري مسافتها در منظومه شمسي به حساب مي‌آمد و از اين ارزش AU به عنوان يك تركيب از ثابتهاي بنيادي ياد شد كه مي‌تواند سنجش‌هاي زاويه‌اي را در مسافت انتقال دهد.چندي پيش اين واحد به عنوان شعاع يك مدار مدور غيرمختل نيوتوني به اندازه خورشيد از يك ذره داراي جرم بي‌اندازه كوچك با يك ميانگين حركتي 0.01720209895 راديان در روز توصيف شده بود.اين تعريف باعث خوشحالي كارل فردريش گوس، رياضيدان آلماني شد، اما مشكلات زيادي را براي ستاره‌شناسان ايجاد كرد.البته جداي از سخت شدن عرصه بر دانشجويان ستاره‌شناسي، اين تعريف قديمي با نظريه عمومي نسبيت اينشتين در تضاد قرار داشت. طبق اين نظريه، زمان و فضا بسته به محل ناظر با هم مرتبط هستند.تعريف AU نيز همانطور كه گفته شد، تغيير يافت. اين ارزش تا هزار متر يا بيشتر بين چارچوب مرجع زمين و چارچوب سياره مشتري منتقل شد. اين انتقال بر فضاپيمايي كه به طور مستقيم مسافتها را اندازه‌گيري مي‌كند، تاثير نداشت؛ اما براي دانشمندان سياره‌اي كه بر روي مدلهاي منظومه شمسي كار مي‌كنند، مشكل‌آفرين بوده است.همچنين خورشيد نيز به مشكلات اضافه كرده بود. ثابت گوسي بر اساس جرم خورشيد بوده از اين رو ارزش AU به طور جدايي‌ناپذيري با جرم خورشيد مرتبط است؛ اما خورشيد در زمان انتشار انرژي خود، جرم از دست مي‌دهد و اين امر نيز باعث تغيير آرام اين ارزش شده است.تعريف اصلاح شده از اين ارزش به از بين رفتن اين مشكلات كمك كرده است. يك فاصله ثابت، ارتباطي با جرم خورشيد نداشته و واحد متر نيز به عنوان مسافت طي شده توسط نور در خلاء در 1 / 299,792,458 ثانيه تعريف شده است. از آنجايي كه سرعت نور در تمام چارچوبهاي مرجع ثابت است، ارزش AU ديگر بر اساس محل ناظر در منظومه شمسي تغيير نخواهد كرد.