به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، یک شرکت ژاپنی به نام "آسپارک"(Aspark) پیش فروش خودرو برقی خود موسوم به "Owl" را این هفته آغاز می‌کند.

قیمت این خودرو برقی ۳.۱ میلیون پوند است و در عرض کمتر از دو ثانیه، تا ۶۰ مایل(100 کیلومتر) بر ساعت سرعت می‌گیرد.

مشتریان برای پیش‌سفارش محصول باید یک میلیون پوند پرداخت کنند.

این خودرو در هفته جاری در پاریس به نمایش گذاشته می‌شود.

این خودرو ۴۳۰ اسب بخار نیرو دارد و وزن آن کمتر از هزار و ۹۰۰ پوند است.

"آسپارک" اعلام کرد که قصد دارد تنها ۵۰ دستگاه از این خودرو را به خط تولید برساند.

گفتنی است سرعت این خودرو از خودروهای "فرمول ۱" بیشتر است.

استفاده از این خودرو در جاده‌ها قانونی است و تا سال ۲۰۲۰ میلادی آماده تحویل به مشتریان خواهد بود.

اگر خودرو شارژ کامل داشته‌ باشد، ۱۸۶ مایل مسافت را طی می‌کند.

" Owl" دو صندلی دارد و قیمت آن حتی از خودروی "تسلا رودستر" نیز بیشتر است.

نمونه اولیه خودرو دو موتور ۴۰ کیلوواتی را در خود جای داده‌ است.

به گزارش ایسنا، جایزه نوبل فیزیک امسال به طور مشترک به  "آرتور اشکین"، "جرارد مورو" و "دونا استریک‌لند" به خاطر نوآوری‌های انقلابی در حوزه فیزیک لیزری تعلق گرفت.

آرتور اشکین

"آرتور اشکین"(Arthur Ashkin) فیزیکدان آمریکایی در سال 1922 میلادی در نیویورک متولد شد. وی در سال 1960 میلادی کار خود را در حوزه نورهای لیزری آغاز کرد که منجر به اختراع "انبرک‌های نوری" در سال 1986 شد.

"انبرک نوری" یکی از ابزارهای علمی است که در آن از پرتو لیزر با قابلیت فوکوس بالا برای ایجاد نیروی جاذبه‌ یا دافعه استفاده می‌شود.

•  از کاربردهای این ابزار می‌توان به "اندازه‌گیری خواص الاستیک DNA با نگه داشتن زنجیره‌هایی از مولکول‌ها و کشیدنشان"،" مطالعه خواص تولیدکننده نیرو در موتورهای مولکولی"، " بازکردن پروتئین‌ها"، "مطالعه ذرات"، "انجام میکرو جراحی‌ها با ترکیب دیگر پرتوهای لیزری" و "اندازه‌گیری خواص غشاء نورونی" اشاره کرد.
•  اشکین پیش از این در سال 1977 میلادی در حوزه "توسعه روش‌های خنک‌کردن و تسخیر اتم با لیزر" با "استیون چو" همکاری کرد که منجر شد "استیون چو" به همراه دو فیزیکدان دیگر جایزه نوبل فیزیک در سال 1997 را از آن خود کنند.
•  وی تحصیلات دانشگاهی خود را در دانشگاه "کلمبیا" اغاز کرد و در همان دانشگاه تکنسین آزمایشگاه "پرتو" شد.
•  اشکین با اتمام گذراندن "فیزیک " در دانشگاه "کلمبیا" به دانشگاه "کرنل" رفت و در آنجا به مطالعه "فیزیک هسته‌ای" پرداخت.
•  وی مدرک دکتری خود را از دانشگاه "کرنل" دریافت کرد و در آزمایشگاه‌های "بل" و شرکت تجهیزات مخابراتی آمریکایی " لوسنت" مشغول به کار شد.

طی سال‌های 1960 تا 1961 وی در حوزه امواج "مایکرو ویو" به تحقیق پرداخت و پس از آن کارهای تحقیقاتی خود را در حوزه "لیزر" ادامه داد.

جرارد مورو

"جرارد مورو"(Gérard Mourou) فیزیکدان اهل فرانسه است که جایزه نوبل فیزیک 2018 را کسب کرد.
مورو در سال 1944 در فرانسه متولد شد.
وی در حوزه مهندسی برق و لیزر پیشگام است. وی به همراه " دونا استیرک‌لند"(Donna Strickland) دیگر برنده نوبل فیزیک 2018، در حوزه اختراع تکنیکی به نام "CPA" کار کرد. این دو دانشمند به همین دلیل نیز "نوبل" را از آن خود کردند.
" CPA" تکنیکی برای ایجاد" لیزرهای پالسی ‌فوق‌ کوتاه" است.
مورو در سال 1990، مرکز "علوم نوری فوق سریع"(CUOS) را در دانشگاه "میشیگان" ایجاد کرد.
مورو تاکنون موفق به کسب جوایز مخلتلف و معتبر علمی شده است.

دونا استریکلند

"دونا استریکلند"(Donna Strickland) سومین نفری است که موفق شد جایزه نوبل 2018 را به دست آورد.

"دونا استریکلند" در سال 1959 میلادی در کانادا متولد شد و تحقیقات خود را در حوزه لیزر انجام داده است. وی سومین زنی است که موفق به دریافت جایزه "نوبل" فیزیک شده است.

گفتنی است تکنیکی که استریکلند و مورو توسعه دادند، برای تولید پالس‌های فوق‌کوتاه و قوی در جراحی، پزشکی و مطالعات بنیادی علمی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

"دونا استریکلند" مدرک مهندسی فیزیک خود را از دانشگاه "مک‌مستر"(McMaster University)  کانادا دریافت کرد و در سال 1989 دکتری خود را در رشته "نورشناسی" از دانشگاه "راچستر" آمریکا کسب کرد.

وی هم‌اکنون استاد دانشگاه "واترلو"(Waterloo) کانادا است. "استریکلند" نیز تاکنون توانسته جوایز معتبر علمی را از آن خود کند.

جایزه نوبل معتبرترین جایزه‌ای است که در حوزه‌های علمی به یک دانشمند تعلق می‌گیرد. جایزه نوبل در سال ۱۸۹۵، به وصیت کارخانه‌دار و شیمی‌دان سوئدی، آلفرد نوبل که بیشتر او را به دلیل ابداع دینامیت می‌شناسند پایه‌گذاری شد.

در سال ۱۹۰۱ میلادی، نخستین جوایز این بنیاد اهدا شد. طبق وصیت وی، پنج جایزه به‌طور سالانه در رشته‌های فیزیک، شیمی، فیزیولوژی و پزشکی، ادبیات و صلح؛ به افرادی تعلق می‌گیرد که بیشترین خدمت را به مردم کرده باشند. اگرچه وصیت‌نامه نوبل، بنیانگذار این جوایز بود اما طرح او کامل نبود و به دلیل پاره‌ای موانع ۵ سال طول کشید تا بنیاد نوبل تأسیس شود. در ۱۰ دسامبر سال ۱۹۰۱ نخستین جوایز نوبل اهدا شد.

به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، یک طراح ایتالیایی یک تراکتور خودران طراحی کرده‌ که نیروی آن به وسیله "هیدروژن" تامین و به وسیله یک اپلیکیشن موبایل کنترل می‌شود.

این تراکتور می‌تواند کشاورزی را در سطح جهانی دچار تحول کند.

این تراکتور موسوم به "Valtra H202" است و می‌تواند در هنگام شب بدون اینکه نیاز به نظارت داشته باشد، زمین‌های کشاورزی را شخم بزند.

 "لورنزو ماریوتی"(Lorenzo Mariotti) طراح این تراکتور گفت: این تراکتور می‌تواند در محل و یا با استفاده از شارژرهای بیسیم شارژ شود.  

تصاویر "کانسپت" این تراکتور نشان می‌دهد که این خودرو با استفاده از متان موجود در مزرعه، هیدروژن تولید می‌کند و سپس از هیدروژن الکتریسیته تولید می‌شود.

طراح ایتالیایی "Valtra H202" اظهار کرد، طراحی این تراکتور انقلابی در صنعت تراکتورسازی است.

این تراکتور دارای فناوری‌هایی چون "لیزر" و "دیود گسیل نور ارگانیک"(OLED) است. ایمنی تراکتور بالا است و از راه دور کنترل می‌شود.

ماریوتی ادامه داد، تلفیق قابلیت‌های انسان و ماشین‌ها می‌تواند به بهبود تولیدات منجر شود و در مصرف زمان صرفه‌جویی کند.

تراکتور می‌تواند با برنامه تولید محصول کشاورزان به خوبی هماهنگ شود.

وظایفی که تراکتور انجام می‌دهد نیز، نیاز به حضور کشاورز ندارد.

این تراکتور خودران ایمنی را بهبود بخشیده و شرایط خطرناک را برای کشاورزان کاهش می‌دهد.

پتانسیل موتور این تراکتور به نحوی است که به تعمیرات کمی نیاز دارد و جانشین خوبی برای موتورهای دیزلی است.

 

 

به گزارش ایسنا و به نقل از یوتیوب، در حالی که به نظر می‌رسد شرکت اسپیس‌ایکس(SpaceX) همه اخبار مرتبط با موشک را به خود اختصاص داده، اما شرکت‌های دیگری نظیر "بلو اوریجین" نیز هستند که در این زمینه حرفی برای گفتن دارند.

اتحادیه پرتاب فضایی آمریکا، موتور پیشران BE-4 متعلق به شرکت "بلو اوریجین" را برای استفاده در موشک "ولکان سنتار" که "ولکان" هم نامیده می‌شود، انتخاب کرده است.

موتور BE-4، موتور سوخت مایع نسل چهارم "بلو اوریجین" است که برای تامین نیروی موشک برای رسیدن به مدار و فراتر از آن ساخته می‌شود.

این موتور قدرتمند از احتراق اکسیژن غنی شده مایع و گاز طبیعی مایع برای تولید 550 هزار پوند(249 تن) نیروی پرتاب استفاده می‌کند.

گاز طبیعی بر خلاف سایر سوخت‌های موشکی مانند نفت سفید، می‌تواند برای تنظیم فشار مخزن سوخت موشک مورد استفاده قرار گیرد. این توانایی نیاز به سیستم‌های گرانقیمت فشار بالا مانند هلیم را از بین می‌برد.

انتخاب BE-4 توسط اتحادیه پرتاب فضایی آمریکا(ULA) به این معنی است که این اتحادیه دیگر نیازی به استفاده از موتور روسی RD-180 نخواهد داشت.

موشک "ولکان" اواسط سال 2020 راه‌اندازی می‌شود.

"توری برونو" رییس و مدیرعامل ULA گفت: موشک ولکان موجب انقلاب فضایی و ارائه دسترسی مقرون به صرفه و قابل اعتماد به فضا برای مشتریان فعلی و آینده ما خواهد شد.

این ویدیو که توسط "بلو اوریجین" منتشر شده، قدرت مهیب موتور BE-4 و آمادگی نسبی این موتور برای تعبیه در موشک را نشان می‌دهد.

 

 

انتهای پیام

به گزارش ایسنا، سازمان فضایی آمریکا(ناسا) فعالیت‌های خود را به مدت 60 سال ادامه داده و "ایستگاه فضایی بین‌المللی"(ISS)، طی 20 سال از این زمان، بخش مهمی از فعالیت‌های ناسا بوده است.

این ایستگاه هر 90 دقیقه یک بار، با سرعت 17 هزار و 500 مایل بر ساعت، دور زمین می‌گردد و روزانه 16 بار، نظاره‌گر طلوع و غروب خورشید است.

ایستگاه فضایی بین‌المللی، یک آزمایشگاه فضایی برای انجام پژوهش‌های جدید است. انجام دادن پژوهش‌ها و آزمایش‌های صورت گرفته در این ایستگاه، روی زمین به علت وجود جاذبه ممکن نیست یا دشواری‌هایی به همراه دارد. این ایستگاه، امکان رصد کردن زمین، خورشید و منظومه شمسی را فراهم می‌کند.

مرکز حمل و نقل مداری ایستگاه فضایی بین‌المللی، قابلیت بارگیری فضاپیماها را فراهم می‌کند و آن‌ها را پس از تنظیم، به مقصد مورد نظر می‌فرستد. مرکز سرویس ایستگاه، امکان تعمیر، نگهداری و تنظیم فضاپیماها و ماهواره‌ها را در مدار زمین فراهم می‌کند.

مونتاژ و نصب سازه‌های بزرگ فضایی، در مرکز ساخت و ساز این ایستگاه امکان‌پذیر است و مرکز همکاری پژوهشی با بخش خصوصی در زمینه مهندسی هوافضا، پیشبرد فناوری فضایی و تشویق بخش خصوصی به سرمایه‌گذاری در آن را ممکن می‌سازد.

از آنجا که سرنشینان ایستگاه فضایی بین‌المللی، فضانوردان کشورهای گوناگون با وظایف از پیش تعیین شده هستند، برنامه روزانه فضانوردان، یک سال پیش از پرتاب توسط گروهی از کارشناسان سازمان‌های فضایی گوناگون طراحی می‌شود تا تداخلی در انجام وظایف وجود نداشته باشد اما اصول کار تقریبا ثابت است.

آزمایش‌های ایستگاه فضایی بین‌المللی، کارآیی‌های بسیاری برای مردم ساکن زمین و اکتشافات پیشرفته داشته‌ و همواره در ذهن‌ها باقی مانده‌اند.

به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمودو، شرکت آمریکایی "نست لبز"(Nest Labs)، ترموستات جدید خود را در اواسط ماه جاری، به اروپا عرضه خواهد کرد. شرکت "نست لبز"، از بزرگترین شرکت‌های تولیدکننده ابزار هوشمند کنترل دما است که به "گوگل" تعلق دارد.

ترموستات شرکت نست موسوم به "ترموستات ای"(Thermostat E)، یک ترموستات هوشمند است که همه ویژگی‌های ترموستات قبلی این شرکت را دارد اما استفاده از آن ساده‌تر است. این ابزار طوری طراحی شده که مانند یکی از لوازم خانگی معمولی است و به راحتی روی دیوار نصب می‌شود؛ در نتیجه جایگزین خوبی برای ترموستات‌های کنونی خواهد بود.

این ترموستات هوشمند، برنامه از پیش تعیین‌شده خود را دارد اما می‌تواند افراد حاضر در خانه را تشخیص دهد و دمای خانه را به صورت خودکار تنظیم کند. برنامه ترموستات ای، با استفاده از یک اپلیکیشن نصب شده روی تلفن همراه یا لپ‌تاپ و یا با استفاده از دستیار صوتی گوگل، قابل تغییر است. حسگرهای داخلی این ابزار، نه تنها دما، بلکه رطوبت و نور محیط را نیز تشخیص می‌دهند.

ترموستات ای، در اواسط ماه جاری با قیمت 199 دلار عرضه خواهد شد.

به گزارش ایسنا، ستاد توسعه فناوری نانو در راستای ایجاد یک مرکز تخصصی-حمایتی فناوری محور در کشور جهت کاهش فاصله بین دانشگاه و صنعت در حوزه‌ نانوالکترونیک اقدام به راه اندازی مرکز توسعه‌ نانوالکترونیک ایران (INEC) کرد. اولویت این مرکز توسعه‌ فناوری منجر به ساخت نمونه‌ اولیه‌ محصولات با رویکرد تجاری‌سازی آنها، ورود به صنعت و خلق ثروت از فناوری است که در نهایت در قالب شرکت‌های دانش بنیان در حوزه‌ نانوالکترونیک متجلی خواهد شد.

حوزه‌های کاری INEC شامل نانوحسگرها و نانوعملگرها، نانو زیست حسگرها، سلول‌های خورشیدی ذخیره‌کننده‌های انرژی، الکترونیک نوری و فوتونیک، اینترنت نانو اشیا، تراهرتز، میکرو و نانو فلوئیدیک، نانو آیونیک، نانو رباتیک، ادوات قدرت و RF، پایش و کاهش آلودگی‌های محیطی است.

بر این اساس شکل‌گیری بستر مناسب توسعه‌ فناوری و محصول، ایجاد فرآیند رصد مداوم فناوری و بازار در پلتفرم‌های فعال در مرکز توسط تیم تحقیق و توسعه‌ مجرب، ایجاد بستر مناسب برای عضویت فناوران منتخب در مرکز و شبکه‌سازی میان اعضا و ارائه‌ بسته‌های حمایتی به اعضای مرکز، ایجاد فرصت مناسب برای استفاده از زیرساخت‌های ایجادشده (Fab) در فرآیند توسعه‌ محصول، ایجاد کانال ارتباط با صنایع به‌صورت مداوم و تقاضامحور یا فرصت محور، ارائه‌ خدمات و مشاوره‌های فنی مهندسی، تجاری‌سازی و ثبت پتنت، برگزاری مسابقات و فراخوان‌های مدون در طول سال و انتشار بسته‌های آموزشی و گزارش‌های صنعتی و تحلیل بازار به‌صورت مدون در طول سال از جمله برنامه‌های INEC به شمار می‌رود.

مرکز توسعه‌ نانو الکترونیک ایران در راستای اجرای رسالت‌های حمایتی خود از پروژه‌ها، طرح‌ها و ایده‌های دارای پتانسیل ورود به بازار اقدام به تأسیس دو بخش خدماتی تخصصی "زیر ساخت و تجهیزات (INECFab)" و "کلینیک فنی و مهندسی INEC" کرده‌ است.

این مرکز در زمان‌های مشخصی از سال اقدام به برگزاری چالش‌های بزرگ (Grand Challenge) در حوزه‌های مختلف فناوری نانو الکترونیک کرده و در طول سال نیز با ارسال فراخوان‌ها و دریافت طرح‌ها، از پروژه‌ها و ایده‌هایی که پتانسیل ورود به بازار و یا فروش پتنت بین‌المللی دارند، حمایت می‌کند.

در اولین گام مسابقه ساخت تیپ میکروسکوپ نیروی اتمی(AFM TIP) با ویژگی‌های فنی مورد نظر در سال گذشته برگزار شد و این افزاره توسط محققان آزمایشگاه نانوالکترونیک دانشکده برق دانشگاه تهران و با حمایت تیم فنی مرکز (تیم نانوالکترونیک ستاد) و با کمک زیرساخت‌های Fabrication موجود در INEC از قبیل انواع سامانه‌های لایه‌نشانی، لیتوگرافی و زدایش به‌صورت کامل در کشور ساخته ‌شد.

به گزارش ایسنا و به نقل از نوبل پرایز، جیمز آلیسون و تاسوکو هونجو دو ایمنی‌شناس آمریکایی و ژاپنی هستند که به دلیل توسعه یک روش درمانی جدید برای مبارزه با سرطان با بهره‌گیری از سیستم ایمنی بدن برای حمله به سلول‌های سرطانی، برنده جایزه نوبل پزشکی 2018 شدند.

سرطان هر ساله جان میلیون‌ها انسان را می‌گیرد و یکی از بزرگترین چالش‌های سلامت بشریت است. این دو دانشمند با تحریک توانایی ذاتی سیستم ایمنی بدن برای حمله به سلول‌های تومور، یک اصل کاملا جدید برای درمان سرطان ایجاد کرده‌اند.

"جیمز پی.آلیسون" پروتئین شناخته شده‌ای را مطالعه کرد که به عنوان ترمز بر روی سیستم ایمنی عمل می‌کند. او متوجه پتانسیل آزاد کردن این ترمز شد که به این ترتیب، سلول‌های ایمنی به تومورها حمله می‌کنند. وی سپس این مفهوم را به روش جدیدی برای درمان بیماران مبتلا به سرطان توسعه داد.

"تاسوکو هونجو" نیز به شکل موازی یک پروتئین را در سلول‌های ایمنی کشف کرد و پس از بررسی دقیق عملکرد آن، در نهایت عنوان کرد که آن هم به عنوان ترمز، اما با مکانیزمی متفاوت عمل می‌کند.

تاثیرگذاری درمان‌های مبتنی بر کشف هونجو به اثبات رسیده است. این روش‌ها به طور قابل ملاحظه‌ای در مبارزه با سرطان موثر هستند.

آلیسون و هونجو نشان دادند که چگونه استراتژی‌های مختلف برای مهار ترمزهای سیستم ایمنی بدن می‌تواند در درمان سرطان استفاده شود.

اکتشافات اساسی این دو نوبلیست، نقطه عطفی در مبارزه علیه سرطان است.

آیا می‌توان خط دفاعی ایمنی ما را علیه سرطان شوراند؟

سرطان انواع مختلفی دارد که همه آنها با گسترش و زاد و ولد غیر قابل کنترل سلول‌های غیر طبیعی، با توانایی گسترش به اندام‌ها و بافت‌های سالم همراه است.

برخی از روش‌های درمانی برای درمان سرطان، از جمله جراحی، اشعه‌درمانی و سایر روش‌ها، جایزه نوبل را در سال‌های گذشته دریافت کرده‌اند که شامل روش درمان هورمونی برای درمان سرطان پروستات توسعه یافته توسط "هاگینز"(Huggins) در سال 1966، روش شیمی‌درمانی توسط "الیون"(Elion) و "هیچنز"(Hitchins) در سال1988 و پیوند مغز استخوان برای سرطان خون(لوسمی) توسط "توماس"(Thomas) در 1990 هستند.

با این حال، درمان سرطان در مرحله پیشرفته خود بسیار دشوار است و استراتژی‌های درمانی نوآورانه و جدید به شدت مورد نیاز است.

در اواخر قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم، مفهومی پدیدار شد که فعالسازی سیستم ایمنی ممکن است یک راهبرد برای حمله به سلول‌های تومور باشد.

به همین منظور، تلاش‌هایی برای از آلوده کردن بیماران به برخی باکتری‌ها برای فعال کردن سیستم دفاع بدن آنها انجام شد. این تلاش‌ها اثرات نسبتا کمی داشت، اما گونه‌های مختلفی از این روش امروزه در درمان سرطان مثانه استفاده می‌شود.

دانشمندان دریافتند که دانش بیشتری برای توسعه این روش لازم است. بسیاری از دانشمندان درگیر تحقیقات فشرده برای کشف مکانیزم‌های اساسی تنظیم کننده ایمنی شدند و نشان دادند که چگونه سیستم ایمنی می‌تواند سلول‌های سرطانی را تشخیص دهد.

به رغم پیشرفت علمی قابل توجه، تلاش برای ایجاد استراتژی‌های جدید به طور کلی در برابر سرطان دشوار بود.

شتاب‌دهنده‌ها و ترمزهای سیستم ایمنی

ویژگی اساسی سیستم ایمنی بدن ما توانایی تشخیص "خودی" از "غیر خودی" است تا بتواند به باکتری‌ها، ویروس‌ها و دیگر خطرات حمله کند و آنها را از بین ببرد.

سلول‌های T، یک نوع از گلبول‌های سفید خون، بازیگران کلیدی در این دفاع هستند. نشان داده شد که سلول‌های Tدارای گیرنده‌هایی هستند که به ساختارهایی می‌چسبند که به عنوان "غیر خودی" شناخته می‌شوند و این تعاملات باعث می‌شود سیستم ایمنی بدن در حالت دفاعی قرار گیرد.

اما پروتئین‌های اضافی که به عنوان شتاب‌دهنده‌های سلول‌های T عمل می‌کنند نیز برای ایجاد یک پاسخ ایمنی کامل مورد نیاز هستند.

بسیاری از دانشمندان در این تحقیقات اساسی مهم مشارکت داشته‌اند و پروتئین‌های دیگر را که به عنوان ترمز روی سلول‌های T عمل می‌کنند و مانع فعالسازی سیستم ایمنی بدن می‌شوند، شناسایی کرده‌اند.

ایجاد این تعادل پیچیده بین شتاب‌دهنده‌ها و ترمزها برای کنترل ضروری است و تضمین می‌کند که سیستم ایمنی به اندازه کافی درگیر حمله به میکروارگانیسم‌های خارجی است، در حالی که اجتناب از فعالیت بیش از حد می‌تواند منجر به تخریب سلول‌ها و بافت‌های سالم شود.

یک اصل جدید برای ایمنی‌درمانی

جیمز آلیسون برنده جایزه نوبل پزشکی 2018 در طول دهه 1990 در آزمایشگاه خود در دانشگاه کالیفرنیا برکلی، پروتئین سلول T موسوم به "CTLA-4" را مطالعه کرد. او یکی از چندین دانشمندی بود که مشاهداتی را مبنی بر اینکه CTLA-4 به عنوان ترمز روی سلول‌های T عمل می‌کند، اعلام کرد.

سایر تیم‌های تحقیقاتی، این مکانیزم را به عنوان یک هدف در درمان بیماری‌های خودایمنی مورد استفاده قرار دادند.

با این حال آلیسون ایده کاملا متفاوتی داشت. وی یک پادتن ایجاد کرده بود که می‌توانست به CTLA-4 متصل شود و عملکرد آن را مسدود کند.

او اکنون به بررسی این پرداخته است که آیا انسداد CTLA-4 می‌تواند ترمز سلول T را از بین ببرد و سیستم ایمنی بدن را برای حمله به سلول‌های سرطانی آزاد کند یا نه.

آلیسون و همکارانش در پایان سال 1994 یک آزمایش اولیه انجام دادند که نتایج چشمگیری داشت.

موش‌های سرطانی تحت درمان با پادتن‌هایی که ترمز را مهار می‌کنند و فعالیت سلول‌های T ضد تومور را فعال می‌کنند، درمان شدند.

علیرغم اینکه آلیسون از سوی صنعت داروسازی مورد بی‌توجهی و بی‌مهری قرار گرفت، اما تلاش‌های مصرانه خود را برای توسعه استراتژی‌های درمان انسانی سرطان ادامه داد.

سرانجام این تلاش‌ها نتیجه داد و در سال 2010 یک مطالعه مهم بالینی اثرات قابل توجهی در بیماران مبتلا به ملانوم پیشرفته که یک نوع سرطان پوست است، نشان داد. علائم سرطان باقی مانده در چندین بیمار ناپدید شد، چنان که چنین نتایج قابل توجهی در این گروه بیماران در هیچ روش درمانی دیگری دیده نشده است.

کشف PD-1 و اهمیت آن در درمان سرطان

در سال 1992، چند سال قبل از کشف آلیسون، "تاسوکو هونجو" پروتئین PD-1، یکی دیگر از پروتئین‌های سطح سلول‌های T را کشف کرد. وی تصمیم گرفت تا نقش آن را دریابد و به بررسی دقیق عملکرد آن در یک مجموعه از آزمایشات در آزمایشگاه خود در دانشگاه کیوتو پرداخت که چندین سال به طول انجامید.

نتایج نشان داد PD-1 شبیه به CTLA-4، به عنوان یک ترمز روی سلول T عمل می‌کند، اما مکانیزم متفاوتی دارد.

انسداد پروتئین PD-1 در آزمایش‌های حیوانی نیز روش امیدوارکننده‌ای در مبارزه با سرطان از خود نشان داد.

این روش، راه را برای استفاده از PD-1 به عنوان یک هدف در درمان بیماران مبتلا به سرطان هموار کرد. توسعه کلینیکی این روش و یک مطالعه کلیدی در سال 2012، اثربخشی واضح آن در درمان بیماران مبتلا به انواع مختلف سرطان را نشان داد. نتایج چشمگیر بود و منجر به بهبودی طولانی مدت و درمان احتمالی در چندین بیمار مبتلا به سرطان متاستاتیک شد که قبلا اساسا غیرقابل درمان بود.

ایمنی‌درمانی سرطان، امروزه و آینده

پس از آنکه مطالعات اولیه اثر فوق‌العاده انسداد CTLA-4 و PD-1 را نشان داد، توسعه و پیشرفت این روش درمانی به شکل چشمگیری پیگیری شد.

اکنون ما می‌دانیم که این درمان که اغلب به عنوان "درمان بازرسی ایمنی" نامیده می‌شود، نتایج قابل ملاحظه‌ای را برای گروه‌های خاصی از بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته به همراه دارد.

عوارض جانبی ناخواسته در این روش هم همانند سایر درمان‌های سرطان دیده می‌شود که می‌تواند جدی و حتی تهدید کننده باشد. این عوازض ناشی از پاسخ ایمنی بیش از حد بدن هستند که منجر به واکنش‌های خودایمنی می‌شود، اما معمولا قابل کنترل هستند.

تحقیقات مستمر و متمرکز بر مکانیزم این روش، با هدف بهبود درمان و کاهش عوارض جانبی در حال انجام است.

از بین این دو راهکار درمانی، اثبات شده است که بازرسی ایمنی در برابر PD-1، اثرات مثبت‌تر و نتایج بهتری در چندین نوع سرطان، از جمله سرطان ریه، سرطان کلیه، لنفوم و ملانوم داشته است.

مطالعات بالینی جدید نشان می‌دهد که درمان ترکیبی، یعنی هدف قرار دادن هر دو پروتئین CTLA-4 و PD-1، همانطور که در بیماران مبتلا به ملانوم دیده می‌شود، می‌تواند حتی بیشتر موثر باشد. بنابراین، آلیسون و هونجو تلاش‌های زیادی را برای ترکیب راهبردهای خود برای آزاد کردن ترمزهای سیستم ایمنی با هدف حذف سلول‌های تومور کرده‌اند.

در حال حاضر تعداد زیادی از آزمایشات در برابر بسیاری از انواع سرطان انجام می‌شود و پروتئین‌های جدید به عنوان اهداف جدید، مورد آزمایش قرار می‌گیرند.

دانشمندان برای بیش از 100 سال تلاش کردند تا سیستم ایمنی بدن را در مبارزه با سرطان دخالت دهند. تا زمانی که کشف‌های دو برنده نوبل امسال پدید آمد و موجب تحول در درمان سرطان شد.