دانشمندان دانشگاه آکسفورد موفق به کشف روش جدیدی برای شناسایی رویان‌های قابل کاشت در رحم شده‌اند که می‌تواند نرخ موفقیت لقاح خارج رحمی را تا 50 درصد افزایش دهد.

 یافته‌های محققان نشان داد وجود سطوح بالای دی‌ان‌ای از سلولهای تولید کننده در رویان‌ها نشانه‌ای از عدم موفقیت آن در کاشت و ایجاد باروری است.

آنها یک آستانه یا نقطه برش را کشف کردند که در زیر آن، رویان‌ها می‌توانند بطور تضمین‌شده کاشته شده و در بالاتر از آن، برخی رویانها موفق نمی‌شوند.

هر ساله حدود 60 هزار درمان لقاح خارج رحمی در بریتانیا صورت می‌گیرد اما بسیاری از زوجها بدون فرزند می‌مانند که اغلب دلیل آن عدم موفقیت رویان در کاشت درون رحم است.

این امر ممکن است در صورت وجود نقصهای ژنتیکی در رویان یا حتی سالم بودن آن رخ بدهد.

تصور می‌شود یافته‌های جدید شاید بتواند یکی از هر کاشت ناموفق را توضیح دهد.

به گفته محققان، اما دستاورد جدید می‌تواند به معنی نشانگر مستقل جدیدی از زنده ماندن رویان بوده و به پزشکان در انتخاب محتمل‌ترین رویان که منجر به بارداری شود، کمک کند.

در حال حاضر نرخ موفقیت کلینیک‌های لقاح خارج رحمی بین 20 تا 30 درصد است که این میزان پس از غربالگری ژنتیکی تخمک یا رویان برای شناسایی اختلالات کروموزومی که عامل اصلی سقط جنین و بیماریهایی مانند سندروم داون هستند، تا 40 درصد افزایش می‌یابد.

اکنون به گفته دانشمندان، نشانگر جدید می‌تواند نرخ موفقیت بارداری را بین 50 تا 60 درصد افزایش دهد.

اکنون چهار یا پنج کلینیک در اسپانیا و بریتانیا بطور رایگان از روش جدید به عنوان بخشی از غربالگری خود استفاده می‌کنند و بجای آن داده‌های مورد نیاز محققان را در اختیار آنها قرار می‌دهند که می‌تواند به معرفی تجاری یک آزمایش منجر شود.

پژوهشها در مورد این نشانگر هنوز در مجله علمی منتشر نشده اما برای اولین بار در نشست سالانه انجمن باروری انسان و جنین شناسی اروپا در مونیخ ارائه شد.

دانشمندان آکسفورد به بررسی این امر پرداختند که آیا میزان دی‌ان‌ای میتوکندریایی موجود در رویانهای مراحل اولیه بر شانس کاشت آنها در رحم تاثیر می‌گذارد یا خیر.

دی‌ان‌ای میتوکندریایی یک ماده ژنتیکی موجود در بسته‌های کوچک نیرو در سلولها یا میتوکندریا است که توسط زن ارائه می‌شود.

محققان از 392 رویان در مرحله رشد پنج روزگی که سطوح دی‌ان‌ای میتوکندریایی افزایش می‌یابد، نمونه‌برداری کردند. آنها سپس 87 زن با میانگین سنی 38 سال را که رویان به رحم آنها منتقل شده بود، بررسی کردند که از میان آنها 44 مورد بارداری و 48 مورد عدم موفقیت کاشت را گزارش کردند.

نتایج بدست آمده، سطوح بالای دی‌ان‌ای میتوکندریایی را در رویانهای حامل نقصهای ژنتیکی و رویانهای زنان مسن‌تر – بویژه بالای 40 سال - نشان داد.

محققان دریافتند رویانهای سالم قابل کاشت در رحم از سطوح کمتر دی‌ان‌ای میتوکندریایی نسبت به نمونه‌های ناموفق برخوردارند.

مهمتر اینکه محققان توانستند آستانه‌ای از مقدار دی‌ان‌ای میتوکندریایی را ایجاد کنند که در زیر آن، کاشت محقق خواهد شد. 30 درصد از رویانهای سالمی که موفق به کاشت در رحم نشدند، از مقادیر دی‌ان‌ای میتوکندریایی بالاتر از این آستانه برخوردار بوده، در حالیکه 100 درصد رویانهای سالمی که منجر بارداری شده بودند، دارای مقادیر کمتر از این سطح بودند.